Eis het ontslag van Jozias van Aartsen

'Als we willen dat het stopt, dan stopt het. Je moet het hard genoeg willen, met elkaar, zij aan zij, en voor niets wijken. Geef het tuig geen seconde de kans te hopen dat wij een stap terug doen, maar ontneem ze die hoop. Onthoud dat ze niets zijn behalve hun haat, dat ze geen eigenwaarde hebben. Alleen hun haat. En die bezit hen. Maar hun haat tegen alles dat anders is, is eigenlijk de haat tegen zichzelf. Dat ze nooit, gewoon, met vriendjes kind zijn geweest. Dat ze de taal die ook van hen een succes had kunnen maken, niet goed spreken waardoor ze op school achter bleven en ze allemaal wegstroomden naar het praktijkonderwijs - ondanks dat een normale vertegenwoordiging het IQ moet hebben voor hoger onderwijs. Ze haten zichzelf, ze haten de achterlijke sociale omstandigheden waar ze uit komen. Ze schamen zich voor hun ouders en daarover haten ze zichzelf weer. Hun enige uitweg uit dit deze put van minderwaardigheid is de verheerlijking van een imaginair verleden en de volledige onderwerping aan een repressieve orthodoxie. Het geluk dat zij daarin vinden is de sexuele bevrediging van de vernedering. Ze roepen de suprematie van RTL5 en SBS6 uit om eindelijk bij iets groots te horen. Maar hoe harder ze schreeuwen, hoe harder de echo verraad dat het gebouw van hun gedachten leeg is. Hun enige hoop op de toekomst komt voort uit hun gedrag van vernietiging dat zo kenmerkend is voor mensen zonder eigenwaarde. Hun enige beeld van de toekomst is er een van dood en verderf. De leugen van de reality-soap drijft hen voort. Het is de overwinning van de haat, van de God van de pecunia. De haat die als voortrazend vuur alles op zijn pad verteert. Maar aan het eind verteert het ook zichzelf. Heel Tokkistan valt er aan ten prooi. En er is maar een weg uit dit dal: laat ze hun haat, laat ze aan hun eigen haat ten onder gaan.'