"Ik ben moe, moe van het continue mezelf moeten uitleggen"

20 januari 2015 | 16:55

Het is zeer vermoeiend en teleurstellend dat de "originele" Nederlander (wie dat ook moge zijn), niet naar mij kan kijken en kan luisteren zonder altijd de behoefte te hebben om mij en mijn ervaringen weg te zetten onder het kopje "zal vast met het Marokkaans-zijn te maken hebben".

Dat schrijft Meriem in een mail. Hieronder het vervolg van haar mail. 

Mijn ervaring zal misschien niet veel anders zijn dan vele anderen. Daarom heb ik getwijfeld, wel of niet mailen, maar uiteindelijk besloten het toch te doen om mijn frustratie voor nu even van mij af te schrijven . Mijn ervaring is niet "bijzonder of extreem" maar er wel één die duidelijk maakt dat wat je ook doet, wat je ook niét doet, wat je zegt of niet zegt en hoe weinig je laat zien van je geloof, er altijd mensen zijn die het recht nemen om mij te betrekken in hun onwetendheid en aanval op de islam en allochtonen.

Ik ben een vrouw van 31, woon in Nederland sinds mijn vijfde, heb drie kinderen, gescheiden, werk als ziekenverzorgende in een verpleeghuis en ben Nederlandse van Marokkaanse afkomst. Mijn afkomst doet er voor mij niet toe, ik vind het namelijk al heel wat om gewoon IK te zijn, zonder kleur of afkomst erbij te betrekken. Laten we eerlijk zijn: het leven is vaak al moeilijk genoeg. Daarnaast: wat zegt afkomst? Mensen hebben altijd de behoefte om je ergens in te stoppen om je gedrag te kunnen analyseren en soms is dat effectief, maar ik vraag me dan sterk af, waar wil men mij onder scharen? Ben ik hokjes passend???

Het is zeer vermoeiend en teleurstellend dat de "originele" Nederlander (wie dat ook moge zijn), niet naar mij kan kijken en kan luisteren zonder altijd de behoefte te hebben om mij en mijn ervaringen weg te zetten onder het kopje "zal vast met het Marokkaans-zijn te maken hebben".

Ter verduidelijking voorbeelden van wat ik bedoel.
Wanneer ik bedank voor alcohol, omdat ik geen alcohol drink, komt altijd de opmerking " vanuit je geloof zeker?" Kan het dan echt niet zo zijn dat ik, als mens, de keuze heb gemaakt dat ik geen alcohol nuttig, omdat bijna alle studies aantonen dat het slecht voor je is en ik er simpelweg geen behoefte aan heb?

Toen ik zwanger was, vroeg een cliënt of het mijn eerste kind is. Ik antwoordde dat het mijn derde is. Cliënt in kwestie zei dat ik tegen mijn man moet zeggen dat het genoeg is, waarna ze zich naar een andere cliënt wendde en zei: " Ja, ze is Turks en in die cultuur heb je weinig te zeggen als vrouw". Ik kon niks anders dan mijn mond houden, want laten we eerlijk zijn: hoeveel domheid kan een mens bestrijden in een dialoog? Hoe leg je aan zo'n lomp persoon uit dat ze met zo'n uitspraak mij en mijn mannelijke landgenoten flink beledigt. En dan zal ik niet eens ingaan op het feit dat de vader van mijn kinderen een Hollander is en dat ik niet Turks ben.

Ik heb zelfs moeten aanhoren dat ik zeker wel heel blij ben dat ik met een Hollander ben, want die behandelt je zeker wel goed. En weer denkt men aardig te zijn terwijl er gestrooid wordt met beledigingen. Zie ik eruit alsof ik anders onderdrukt zou worden???

Tijdens de ramadan vroeg een collega of ik wel uit vrije wil meedeed. Hoe is het toch mogelijk? Begrijpt men dan echt niet dat je zelfs met domheid te ver kunt gaan? Als ik me onderdrukt voel, dan is dat door de "originele" Hollander, die van alles denkt te kunnen zeggen en mij probeert te kaderen. 

Ik heb helaas geen contact met mijn ouders sinds een paar jaar. Wanneer dit ter sprake komt, krijg ik altijd de opmerking: "Oh ze konden zeker niet accepteren dat je met een Nederlander bent getrouwd". Zo frustrerend en zo kwetsend. Geeft zo het gevoel van: jouw ellende heeft te maken met jouw geloof, cultuur en afkomst. Begrijpt men dan niet dat wij ook problemen ervaren, omdat wij, net als de "originele" Nederlanders mensen zijn, met ook problemen die onstaan vanuit de dynamiek van het leven? 

Ik kap het gesprek dan af, want ik ga niet weer uitleggen dat mijn ervaring los staat van mijn geloof, cultuur of afkomst. 
De dialoog aangaan.......daar geloofde ik ooit ook echt in, maar ik ben moe, moe van het continue mezelf moeten uitleggen of anderen verdedigen. 

Ik kan zo uren doorgaan, want zo maak je bijna dagelijks wat mee. De laatste ervaring is van twee dagen geleden toen ik een familielid van een cliënt aansprak op zijn negatieve aanwezigheid. Ik verzocht desbetreffende persoon om niet te praten over een ander op een respectloze wijze. Dat het netter is om het direct te zeggen tegen degene waar het over gaat. Reactie: "ik mag zeggen wat ik wil, dat noemen wíj hier vrijheid van meningsuiting". Serieus? Is dit de "originele " Hollander? Van zulke mensen moet ik de normen en waarden overnemen ervan uitgaande dat die van mij natuurlijk niet deugen vanwege mijn afkomst. 

Als ik, een gewone vrouw, bruin haar, bruine ogen, spijkerbroek en zonder enkel teken waaruit mijn geloof blijkt, dit meemaakt en moet slikken..............wat maakt dan die ene gewone vrouw met hoofddoek wel niet mee???????

Triest.

Met vriendelijke groet, 

Meriem, een teleurgesteld mens