Geen asielzoekers opvang in Centrum Breda

Ik blijf dat hele vluchtelingengedoe toch een vreemde zaak vinden. Hele bevolkingsgroepen, die een paar duizend kilometer hier vandaan wonen, wereldvreemde mensen uit een heel andere cultuur, die besluiten zomaar, omdat hun geboorteland hen niet langer aanstaat en omdat ze het er erg arm hebben, te vertrekken naar een land dat zowat een halve aardbol van hun geboorteland verwijderd is, om daar van de bevolking te verlangen dat zij hulp krijgen. Zij wensen dan in dat vreemde land een verblijfsvergunning, een huis, medische verzorging, een maandelijkse uitkering, huisraad, kortom van alles en nog wat om een prettig leven op touw te zetten. Maar wie wil dat nou niet? Je kunt toch niet verlangen dat alles je zomaar in de schoot wordt geworpen?

We zijn hier niet op aarde om alleen maar bedelend je hand op te houden. We zijn op aarde gekomen om te werken, ons verder te ontwikkelen en om geestelijk hogerop te komen. En dat heeft helemaal niks met geloof te maken. Dat is je plicht als mens. Daarmee onderscheiden wij ons van het dier. En als die asielzoekers na hun procedure worden afgewezen, gaan ze in protest. Ze betrekken openbare ruimten en eisen opnieuw een advocaat, wat wederom een hoop geld kost. En daar betaal ik aan mee. Ik, gekke Henkie.

De laatste keer dat ik een advocaat raadpleegde, was ik ruim duizend euro kwijt. Voor een inleidend gesprekje en twee brieven. Kun je nagaan wat die asieladvocaten opstrijken, die lui lopen hartstikke binnen. Die gewiekste lieden worden schat hemeltje rijk van die asielindustrie.

Maar als je toch bent afgewezen, na alle procedures, dan kun je toch niet zeggen dat je niet meer naar je land terug kunt? Waarom niet? Heb je dan misschien een misdrijf op je geweten? Deug je soms niet? Ben je een crimineel? Ik denk het. Want als ik mijn geluk elders zoek, en ik wil terug naar Holland, dan kan dat. Want ik heb nog altijd de Nederlandse nationaliteit. Niemand zal mij in de weg staan. Ik ben geen crimineel.

Ja, ik zou wel aan de Spaanse kust willen wonen, in een huis aan zee, met wuivende palmen en een mooie jonge blonde vriendin, en geld toe, want Nederland komt mij de strot uit met al die Mohammedanen en moskeeën. Maar ik kan wel zoveel willen. Ik ben te oud en ik heb een ouwe kop. Ik heb er de energie niet meer voor. Die Spanjaarden zien me aankomen zeg, kom nou. Die ouwe is gek, zeggen ze dan, en dan wijzen ze op hun voorhoofd. Ja, ik geef ze geen ongelijk.

En waarom moet ik meebetalen aan het levensgeluk van vreemde volken waarmee ik geen enkele associatie heb? Ik wil die mensen ook niet leren kennen, ik wil niks met die mensen te maken hebben. Helemaal niks. En hun cultuur interesseert mij ook helemaal niks. Nul komma Josef. Ik luister naar J. S. Bach. En ik lees boeken. En daar zijn al die getinte gelukszoekers ver van verwijderd. En gelukkig maar ook. Ik wil ze niet in mijn buurt hebben. Ik wil ze ook niet zien.

Dan die idiote optocht van uitgeprocedeerde asielzoekers met die studenten. Ik erger me rot aan die lui. Laat je handen een keer wapperen. Studenten in de filosofie. Ja, daar zitten we echt op te wachten. Dat worden allemaal Hans Spekmannen. Toekomstige PvdA en Groen Links figuren. Vieze kleren, ongeschoren koppen, slonzige meiden die niet eens fatsoenlijk kunnen praten, nog geen behoorlijke zin kunnen formuleren, sjekkies draaien, en maar lullen. Over niks. Over democratie. Over meer rechten. Ga eens een boek lezen. En je haar kammen. En scheren jullie die baard een keer af. Jullie lijken allemaal op moslims.

Ik wil dat hier even gezegd hebben. Op deze petitie site van Bredanaars. Of u het nu met me eens bent of niet. Want ik heb er schoon genoeg van. Gelukkig hield Geert Wilders in Dresden een mooie toespraak. Je moet toch maar het lef hebben.