Geen asielzoekers opvang in Centrum Breda

Zaterdagmorgen stond ik in Parijs op de boulevard Voltaire bij de Bataclan naar een plas vers bloed te kijken en me af te vragen waar het met deze wereld naartoe ging. Ik hoorde geruchten over een auto met Belgische nummerplaten. 'Waarschijnlijk Molenbeek', dacht ik en richtte mijn camera weer op de gruwel. Ik heb negen jaar in Molenbeek gewoond, waar om de hoek de Thalysschutter bij zijn zus logeerde en enkele verdachten van het Parijse bloedbad vandaan kwamen.

Islamofascistisch addergebroed

Ik heb gezien hoe de jihadi dresscode in Molenbeek opmars maakte, alcohol nagenoeg verbannen werd, er steeds meer islamitische boekhandeltjes kwamen en het onmogelijk werd een fatsoenlijke krant te kopen.

Later die zaterdag werd de rol van Molenbeek bevestigd. Ik was niet verbaasd. Het was alleen maar verbazend hoe geschokt België was dat de terroristen uitgerekend Molenbeek als uitvalsbasis hadden. Hoe heeft het daar kunnen verworden tot uitvalsbasis van islamofascistisch addergebroed? Grofweg heeft het te maken met de fysieke infrastructuur van de gemeente, de onbestuurbaarheid van België en de wegkijk- en ontkencultuur die het Belgische debat beheerst.

Qua infrastructuur is Molenbeek ideaal voor ondernemende terroristen. In tegenstelling tot de kale en lege banlieue in Parijs, is Molenbeek een dynamische gemeenschap met smalle straatjes en veel bedrijvigheid. Thee- en koffiehuizen alom, en schimmige moskeetjes waar men ongestoord samen kan komen en buitenstaanders niet welkom zijn. Goedkope woonruimte in overvloed, vragen worden niet gesteld. Zoals de guerrilla onderduikt in de jungle, zo voelen jihadi's zich als een vis in het water thuis in de rommelige kashba die Molenbeek is. En een paar minuten verderop het Gare de Midi en de snelweg. De perfecte logistieke basis.

Ontkencultuur

De onbestuurbaarheid van België is nog belangrijker. België is een land met zes regeringen, Brussel een stad met negentien burgemeesters. Statistisch is het onmogelijk al deze staatsorganen te vullen met competente lieden. Verantwoordelijkheden afschuiven is tot tweede natuur van bestuurders geworden. Versnipperde veiligheidsdiensten die elkaar het licht in de ogen niet gunnen is een ander gevolg. Het ontbreken van een sterk centraal gezag is voor velen een charme van dat 'heerlijke chaotische België'. Dat heeft niet alleen de bende van Nijvel en Dutroux opgeleverd, maar ook een vruchtbaar klimaat voor potentiële terroristen.

De belangrijkste reden is de wegkijk- en ontkencultuur die er heerst in België. Het politieke discours is gegijzeld door een zelfingenomen progressieve elite die heilig overtuigd is van de maakbaarheid van de samenleving. Observaties over minder fraaie kanten van migranten en totalitaire elementen in de islam worden onder het tapijt geschoven of als rechts-extremistische stemmingmakerij geklasseerd. En met rechts-extremisten praat je niet.

Gewelddadige radicale moslimjongeren worden uitsluitend gezien als slachtoffers van sociale uitsluiting. Natuurlijk hebben de jongeren dit betoog geïnternaliseerd, omdat dit een perfect referentiekader is waarmee ze ontslagen zijn van eigen verantwoordelijkheid. Voormalig Molenbeeks burgemeester Moureaux heeft deze ontkenpolitiek meesterlijk gecultiveerd en is een van de hoofdverantwoordelijken voor de verloedering van zijn gemeente.

'Bataafse fascist'

Twee journalisten signaleerden al vrij vroeg dat er veel extremistisch gespuis rondliep in Molenbeek. Op beiden is karaktermoord gepleegd. De dappere journaliste Hind Fraihi die in 2006 Undercover in Klein-Marokko publiceerde, werd afgedaan als een sensatiezoeker. Zowel de Marokkaanse als de linkse goegemeente zei dat ze het eigen nest bevuilde, een 'spionne' en zelfs een 'meisje met persoonlijke problemen' was.

Arthur van Amerongen schreef in 2008 Brussel Eurabia. Hij werd als botte 'Bataafse fascist' bestempeld en met pek en veren de stad uitgejaagd. Toen ik met Van Amerongen dit jaar in Molenbeek een vervolgreportage op zijn boek maakte en ik de wijk hekelde als 'een etnische religieuze enclave van een gesloten en bekrompen gemeenschap', viel ook mij de furie van weldenkend Vlaanderen ten deel.

Door de aanslagen in Parijs brokkelen de muren af van de comfortzone waarin politiek correct België zich verschanst heeft. Het is nu van het allerhoogste belang dat het debat hard, open en eerlijk wordt gevoerd en dat de dingen bij naam genoemd worden, iets dat contra-instinctief is voor een land dat zich beroemt op zijn foefel- en compromiscultuur.

Hybride oorlog

IS heeft ons en onze manier van lezen de oorlog verklaard. Het is geen klassieke oorlog - tussen staten en legers, uitgevochten op een slagveld - het is geen 'Nieuwe Oorlog' - waar warlords en criminelen strijden uit puur eigenbelang. Het is een hybride oorlog, uitgevochten door een soms ongrijpbare vijand met onconventionele doeleinden, met onvoorspelbare tactieken, met alle wapens die maar voorhanden zijn: kromzwaarden, tweets, kalasjnikovs, zelfmoordvesten, op reguliere legers buitgemaakte houwitsers.

Ons antwoord zal even flexibel, creatief en vooral vastberaden moeten zijn. Totale vernietiging van de vijand en zijn gedachtengoed is niet mogelijk in dit soort oorlogen. Maar we kunnen hem wel tot beheersbare proporties terugbrengen. Decennialang heeft Europa geleefd in vrede en rust. Nu zullen we moeten leren leven met een samenleving waar geweld een onlosmakelijk deel van is