Marc Dullaert moet blijven als Kinderombudsman

Omdat ik voel, weet en zie dat deze mens, daadwerkelijk het innerlijk gehalte , waarachtigheid en betrokkenheid heeft om het onderscheid te maken in o.a. een samenleving die in haar ontwikkeling al meer dan een decennium is aanbeland in het PostPartner tijdperk waarin inmiddels al de helft van de relaties, het stadium kent dat ze geen partners maar wel ouders zijn voor hun kinderen. De scheidingsindustrie is hier in haar haast mafioos onvermogen de ouders en kinderen nog verder uit elkaar aan het trekken, inplaats vanuit een visie die de ontwikkeling weet te plaatsen en coachen naar het hyper recht van kinderen op hun beide ouders . Een kinder-ombudsman met een hart dat vooraleerst aansluit bij de innerlijke loyaliteit van de kinderen is vergaand te verkiezen boven een scheidingsindustrie bestasnde uit een achterhaalde raad en omgangshuizen die op de stoelen van rechters en artsen gaan zitten om ondertussen de ex partners nog verder uiteen te drijven via de uiterst voze methodes waarin er misbruik wordt gemaakt van dat oerconflict, zodat 1 ouder de andere ouder heel makkelijk met steun van de scheidingsindustrie kan en mag weg werken, waarbij voor al die partijen al voldioende argument is, dat het conflict rechtvaardigt dat de kinderen zich beperken tot de ene ouder die doorgaans de andere ouder heeft weg gewerkt, zonder dat iemand dit weerzinwekkende spel doorbreekt, want het is de gepraktiseerde blauwdruk. In dat klimaat groeien 50 procent van de kinderen op, waarbij het een silant conspiracy is om deze feiten en de gevolgen op tafel te leggen, zoals het bwv spreken voor de georganiseerde neo-liberale belangen ketens zoals manifest aanwezig in de pharmaceutische industrie niet zo heel erg leuk is om te horen van de jonge schrijfster Bregje Hofstede, dat ze van haar pil- gebruik haar libido verloor. En die andere debutante die soortgelijk wist te vertellen over de gang van zaken in psychiatrische inrichtingen. En het is met de scheidingsindustrie niet anders. Villa Pinedo brengt dat aardig in beeld via kinderen die het allemaal al mee hebben mogen maken maar zich van deze zorg hebben weten te ontdoen en bevrijden on nu , juristen , advocaten , artsen, leraren , ouders te informeren over wat ze meemaken, wanneer ouders in hun partnerscheiding vergeten dat hun ouder zijn van hun Ki nderen een op zichzelfstaande betrokkenheid en verantwoordelijkheid is, waar juist hun als partners uiteen gaan, hen niet in hoeft te laten volgen als ouders , waar kinderen onbelet toegang toe moeten hebben, en niet vanuit het valse construct in conflict-angst kiezen voor het weg werken van 1 van de ouders. De scheidingsindustrie heeft evenwel niets aan werkelijk zicht en visie, maar juist baat by een verstarring van het conflict in die gehalveerde dood-verklaring van de beide ouders van kinderen.
Binnen dit soort blindgang is het van ultiem belang dat er een ombudsman is, die nergens deel uit maakt van die blindgang en haar belangen.
Het is nu al voorspelbaar dat waar die van Zutphen mee bezig is, is vanuit de belangen van de scheidingsindustrie en het neo-liberalisme dat ook zoveel baat heeft bij de PR van de mainstream media in handen van de genoemde belangengroepen en het militair industrieel pharmaceutische complex met 67 mensen op aarde die beschikken over de helft van het wereld-kapitaal ( vermogen ) inclusief de media.
Wanneer er mensen zijn als de huidige Kinderombudsman , evenals zijn voorganger, dan is dat bedreigend voor wat er overeind wil blijven, en dat is al die woeker die leeft op uitbuiting, op al die maar blind doormakende ten koste van winst praktijken, in alles.