'Als we willen dat het stopt, dan stopt het. Je moet het hard genoeg willen, met elkaar, zij aan zij, en voor niets wijken. Geef het tuig geen seconde de kans te hopen dat wij een stap terug doen, maar ontneem ze die hoop. Onthoud dat ze niets zijn behalve hun haat, dat ze geen eigenwaarde hebben. Alleen hun haat. En die bezit hen. Maar hun haat tegen alles dat anders is, is eigenlijk de haat tegen zichzelf. Dat ze nooit, gewoon, met vriendjes kind zijn geweest. Dat ze de taal die ook van hen een succes had kunnen maken, niet goed spreken waardoor ze op school achter bleven en ze allemaal wegstroomden naar het praktijkonderwijs - ondanks dat een normale vertegenwoordiging het IQ moet hebben voor hoger onderwijs. Ze haten zichzelf, ze haten de achterlijke sociale omstandigheden waar ze uit komen. Ze schamen zich voor hun ouders en daarover haten ze zichzelf weer. Hun enige uitweg uit dit deze put van minderwaardigheid is de verheerlijking van een imaginair verleden en de volledige onderwerping aan een repressieve orthodoxie. Het geluk dat zij daarin vinden is de sexuele bevrediging van de vernedering. Ze roepen de suprematie van de Islam uit om eindelijk bij iets groots te horen. Maar hoe harder ze schreeuwen, hoe harder de echo verraad dat het gebouw van hun gedachten leeg is. Hun enige hoop op de toekomst komt voort uit hun gedrag van vernietiging dat zo kenmerkend is voor mensen zonder eigenwaarde. Hun enige beeld van de toekomst is er een van dood en verderf. De leugen van de jihad drijft hen voort. Het is de overwinning van de haat, van de God van het gehenna. De haat die als voortrazend vuur alles op zijn pad verteert. Maar aan het eind verteert het ook zichzelf. Heel het Midden-Oosten valt er aan ten prooi. En er is maar een weg uit dit dal: laat ze hun haat, laat ze aan hun eigen haat ten onder gaan.'

#1409: - Deze reactie citeer ik vanwege de sterke inhoud Als we willen dat het stopt, dan stopt het. Je moet het hard genoeg willen, met elkaar, zij aan zij, en voor niets wijken. Geef het tuig geen seconde de kans te hopen dat wij een stap terug doen, maar ontneem ze die hoop. Onthoud dat ze niets zijn behalve hun haat, dat ze geen eigenwaarde hebben. Alleen hun haat. En die bezit hen. Maar hun haat tegen alles dat anders is, is eigenlijk de haat tegen zichzelf. Dat ze nooit, gewoon, met vriendjes kind zijn geweest. Dat ze de taal die ook van hen een succes had kunnen maken, niet goed spreken waardoor ze op school achter bleven en ze allemaal wegstroomden naar het praktijkonderwijs - ondanks dat een normale vertegenwoordiging het IQ moet hebben voor hoger onderwijs. Ze haten zichzelf, ze haten de achterlijke sociale omstandigheden waar ze uit komen. Ze schamen zich voor hun ouders en daarover haten ze zichzelf weer. Hun enige uitweg uit dit deze put van minderwaardigheid is de verheerlijking van een imaginair verleden en de volledige onderwerping aan een repressieve orthodoxie. Het geluk dat zij daarin vinden is de sexuele bevrediging van de vernedering. Ze roepen de suprematie van de Islam uit om eindelijk bij iets groots te horen. Maar hoe harder ze schreeuwen, hoe harder de echo verraad dat het gebouw van hun gedachten leeg is. Hun enige hoop op de toekomst komt voort uit hun gedrag van vernietiging dat zo kenmerkend is voor mensen zonder eigenwaarde. Hun enige beeld van de toekomst is er een van dood en verderf. De leugen van de jihad drijft hen voort. Het is de overwinning van de haat, van de God van het gehenna. De haat die als voortrazend vuur alles op zijn pad verteert. Maar aan het eind verteert het ook zichzelf. Heel het Midden-Oosten valt er aan ten prooi. En er is maar een weg uit dit dal: laat ze hun haat, laat ze aan hun eigen haat ten onder gaan.

En wat vind jij dan aan die tekst zo sterk? Die hele tekst spelt woor voor woord waarom die jongens geen kans hebben, geen kans krijgen door jullie. Vind je 't dan raar dat die radicaliseren? Waarna jullie je dan nog weer harder gaan opstellen. Wat verwacht je dan? Dat ze dan zullen zeggen: "o ja, sorry, zo beodelden we het niet, laten we vriendjes worden"?

Die oneindige domheid van jullie blijft me keer op keer verbazen. Jullie redeneren jezelf een slag in de rondte, maar komen toch op een ander punt uit dan het beginpunt. [Voor alle duidelijkheid: als je een cirkel maakt, dan moet je beginpunt ook je eindpunt zijn; 't ismaar dat je het meekrijgt.]

Lees jouw sterke tekst nog een keer door en dan wissel je de "ze" en de "we" eens om. Verandert er iets? Nee, hè?