POLITIE-CAO 2015

We werken nu al een aantal jaar in blijvende onzekerheid. Wanneer gaan we samen, wanneer gaan we verhuizen, waar naartoe gaan we verhuizen, wie wordt onze leidinggevende, wie wordt de interim, wanneer waar hoe. En iedere keer krijgen we antwoord, dit gaat gebeuren, dat gaat gebeuren, op die termijn... en dan veranderd het wéér! Killing!
Ik kan niet voor de hele politie spreken, alleen voor de afdeling waar ik werk. Een bovengemiddeld gezonde afdeling, met relatief weinig ziekteverzuim, een goede planning, goede werksfeer en grote collegialiteit. De laatste twee jaar wordt het steeds zwaarder om dit vast te houden en dat heeft grotendeels met de reorganisatie te maken.
Een andere grote onzekere factor is de planning. Wij hadden weinig te maken met BVCM, het onmenselijke capaciteitsmanagement systeem. Wij deden onze eigen planning, leverden deze aan en dit werd integraal overgezet naar BCVM. Maar, vanwege de reorganisatie, moeten wij voortaan de planners hun werk laten doen. Die moeten voortaan op de knop drukken zodat er een automatische planning gegenereerd wordt door BVCM. Die geen rekening houdt met mensen, alleen met capaciteit. Een rooster waar de meeste collegae stuk op gaan, omdat het ondoenlijk is om er nog een beetje prive leven op na te houden; omdat het ondoenlijk is om nog gezond van lijf en leden te blijven met dit slopende rooster. Ochtenddienst, nachtdienst, rustdag, ochtenddienst, nachtdienst, rustdag, nachtdienst. Eerder regel dan uitzondering. Zó onnodig!
En dat alles terwijl je dagelijks met een burger te maken hebt die meestal geen enkel weet heeft van de incidenten waar je een half uur daarvoor mee te maken hebt gehad, die je uitscheldt, belachelijk maakt, of een schouder nodig heeft om op uit te huilen, om maar wat te noemen. Dat is niet erg hoor, dat hoort bij ons vak, daar hebben we allemaal willens en wetens voor gekozen.
Maar dat neemt niet weg dat het af en toe best fijn zou zijn om het gevoel te hebben dat het wél wordt gewaardeerd. Om niet iedere keer aan het eind van je salaris een stukje maand over te hebben. Om eens een keer schouderklop te krijgen: kom op joh, nog even doorzetten, sámen komen we er wel!
SAMEN. Wat een toverwoord.