POLITIE-CAO 2015

Wat mij betreft gaat het over fatsoen, medemenselijkheid en gevoel. Ik ben al decennia mantelzorger voor mijn echtgenote. Voor mijn werkgever ben ik echter hoofdzakelijk een prigemnummer. Ik wilde vanaf mijn FLO (58 jaar dus) samen met mijn harder aan de problemen gaan werken, maar toen verdween die hoop met het verdwijnen van de FLO. Vervolgens dan maar met 60 jaar, maar ook dat ging voorbij. Dan toch met 40 dienstjaren op 60 jaar een 8 maanden). Nee hoor ook deze kaan werd ons door de neus geboord. Nu lijkt het 66 jaar en 4 maanden te worden, wat natuurlijk ook nog niet zeker is. Ik ben inmiddels, door onder andere een burn-out, van 38 uren naar 24 uren per weer terug moeten gaan om toch enigszins op de been te blijven. Ik heb er dus wel ruim 41 dienstjaren en ruim 40 vakbondsjaren op zitten. Ik begrijp dat de thuissituatie niet de zorg van de werkgever is, maar hoeveel meer heeft men nog in petto om de laatste finale klappen uit te delen. Fllexibiliteit hoort bij deze baan, maar bij lang genoeeg buigen knapt de dikste boom toch echt een keer.