Wat een druk leven heb ik ineens. Ik ren de hele dag rond om me voor te bereiden op het onvermijdelijke: een aanval. Er moet genoeg in huis zijn, dus scheur ik naar de dichtstbijzijnde supermarkt en laad mijn karretje vol.

‘Honger?’ vraagt de caissière. ‘Nee, oorlog!’ zeg ik en kijk haar indringend aan. ‘Al begonnen?’ vraagt ze weifelend. ‘Jaja!’ en ik prop alles in de auto.

Shit, wc-papier vergeten. Ik ren de winkel weer in en sta even later bij de afdeling wc&zo. Niks. Leeg. Leeg. Leeg. Ik vraag het een vakkenvuller. ‘Is al dagen zo,’ zegt de jongen. ‘Allah heeft zijn kont afgeveegd…’ mompel ik en haast me naar huis.

Kasten volladen, luiken dicht tegen de machinepistolen, hout hakken voor als de elektriciteit uitvalt, stofzuigen, nog snel een wasje doen. Het moet er wel een beetje uitzien als ze komen.

Kopje thee met mijn salafistische buurman. Ik vraag beleefd of hij niet zoveel suiker wil gebruiken, daar ik niet weet hoe lang ik nog met mijn voorraad vooruit kan. Hij grinnikt. Zijn baard hangt in de thee. ‘Ben je voorbereid?’ vraag ik. ‘Ik schiet ze allemaal naar het paradijs,’ zegt hij.

Tegen achten ga ik op de bank zitten. Nederland-Duitsland.

Wedstrijd afgelast. Godverju. Hadden we eindelijk eens de kans die Moffen te verslaan (B-elftal, nog een beetje shaky die lui) en dan gaat het niet door…

Ik wacht. Honkbalknuppel tegen de bank. Mij maken ze niet gek. Ik ben voorbereid.

Kan altijd nog de buurman bellen.