De tragische gebeurtenissen in Parijs hebben ons allemaal getroffen. De terreuraanslag was er een tegen ons allen. Onze gedachten gaan naar wie gestorven zijn en naar hun nabestaanden. We weten dat de daders ook Irak en Syrië onveilig maken. In Beiroet vielen een dag eerder 44 doden en 200 gewonden bij een dubbele aanslag. De angst in Parijs is geen andere angst dan die van een familie in Beiroet, Bagdad, Borno of Kaboel. Een democratische samenleving is er een waar de mens het recht heeft om vrij van angst te leven, om te leven zonder angst voor aanslagen of bombardementen. Wij veroordelen moord en terrorisme. Ook de geschiedenis zal deze moordenaars veroordelen.

Het klimaat van terreur zet het sociale weefsel en de democratische rechten onder druk. Daarom willen we nog meer en nog harder verbindend blijven denken, ook in onze Belgische steden. Onveiligheid bestrijd je niet door bevolkingsgroepen te stigmatiseren en mensen tegen elkaar op te zetten. Dat is net het spoor dat de terroristen trekken: haat, angst en verwarring zaaien; tweedracht aanjagen om alles in een kolk van geweld te storten. Geweld begint waar mensen zich tegen elkaar laten uitspelen en onschuldigen met de vinger worden gewezen.

IS en islam gelijkstellen, klopt niet. Meer nog, het is een belediging voor de moslims die het merendeel uitmaken van de slachtoffers van terreur. Vluchtelingen die al jarenlang haast iedere dag leven onder bombardementen en terreurdaden in Syrië, Irak, Afghanistan… staan voor onze deur. Ze kloppen aan. Dat fanatici de aanslagen misbruiken om deze vluchtelingen tot schietschijf te nemen, is dan óók een belediging voor de slachtoffers in Parijs. De aanslag in Parijs mag niet oogsten dat het asielrecht in Europa aan de leiband wordt gelegd.

De brutale aanslagen vragen om een bezonnen reactie. In onze hoofdsteden horen we deze dagen de roep van de oorlog. “Oorlog”, “totale oorlog”, “bombardementen”, “troepen op straat”, zo titelen krantenkoppen en verkondigen presidenten en ministers. Maar het verstand zegt ons: oorlog komt als een boemerang terug. De oorlogssituatie in het Midden-Oosten is al jaren oud. De invasie in Irak door de VS en hun bondgenoten heeft de doos van Pandora geopend. Zonder die invasie was er geen sprake geweest van IS. Vandaag, twaalf jaar later, beseffen we: wat in Parijs is gebeurd, is een onrechtstreeks gevolg van de oorlogsretoriek van Bush in september 2001. Oorlog om olie, IS-terrorisme: alle geweld is laakbaar.

Het is hoog tijd af te rekenen met de dubbele moraal in de internationale politiek en het roer om te gooien richting vrede. Saoedi-Arabië en andere oliestaten financieren het jihad-extremisme. Wapenleveringen gaan onverminderd voort. Waarom wordt dat niet aangepakt? Alle steun verdienen de Verenigde Naties die in een vredesconferentie een oplossing zien en de weg om de terroristen van IS te verslaan. Op 17 augustus oordeelde de VN- Veiligheidsraad: “De enige duurzame oplossing voor de Syrische crisis loopt via een inclusief en door de Syriërs geleid politiek proces.” Laat dat de weg naar vrede zijn die ook ons land verdedigt. 

Samen, ongeacht afkomst, religie of huidskleur, staan we op tegen haat en agressie. De terroristen en geweldenaars zullen de polarisering die ze willen, niet bereiken. Handen in elkaar, armen open. Vrijheid, veiligheid en solidariteit horen samen.

Bron