#1925: - Re: Re: Re:  

 We moeten alle honden afschieten, want er zitten honden tussen die bijten.

Zo goed?

#1926: - Re: Re: Re: Re:  

 nou het zijn allemaal honden een toch kun je ze niet allemaal bij elkaar zetten. Zo werkt dat ook bij mensen!

#1927: - Re: Re: Re: Re: Re:  

 Dus allemaal afschieten.

#1928: - Re: Re: Re: Re: Re: Re:  

 niet bij elkaar zetten. 

Prachtig. Allemaal opgesloten houden. Net als mensen. Kooitje erom heen, anders weet je maar nooit of ze niet toch eens bij elkaar komen. Ja, wat moet je ook met vrijheid?

Vooral de vrijheid opgeven, omdat een paar idioten aanslagen plegen en het kuddevee zich daar meteen door laten intimideren. Daarmee hebben de idioten dus gewonnen en het kuddevee heeft zichzelf opgesloten. Komt alles weer goed.

Of nee, wacht, het zijn nu toch de idioten die vrij rond lopen en het kuddevee heeft zichzelf opgesloten. Oeps.

En dat idee kwam van de Partij voor de Wat ook alweer?

#1930: -  

 doordat het westen zich zo nodig moet mengen in oorlogen in het midden oosten zitten wij met de problemen.

#1931: - Re:  

 En moeten wij dus ook die problemen oplossen. Want dat hele zooitje in het Midden Oosten (en de rest van de wereld) komt per slot van rekening ook door het Westen, dat altijd al gemeend heeft de hele wereld te moeten bezitten en besturen. Vandaar dus.

Wij zijn het allemaal schuld ipv de oorzaak te zoeken wat ons problemen oplevert geven we liever ons zelf de schuld en de burger kan het betalen.

wij hoeven niks op te lossen wij hebben geen probleem gecreëerd .

eerlijk is eerlijk we hebben wel daar in die teringzooi liggen roeren maar goed dat is kapitalisme dat is ons allen schuld

Tja, als je de ballen verstand van geschiedenis hebt, je ogen stijf dicht houdt en je kop on het zand blijft steken, dan zijn we klaar met praten.

Je zegt godverdomme net zelf nog dat het Westen zich overal mee bemoeit. Nou, dat heeft het Westen dus altijd al gedaan of dacht je dat die koloniën zich zelf bestuurden? 

Ja, droplul, wij hebben ALLE problemen gecreëerd!

#1934: -  

 je bent met iemand anders aan het praten

Dan is die iemand anders een droplul. Duidelijk, toch?

'F*ck de PVV' zingen kan zomaar niet

PVV’ers belagen en stalken Groningse muzikant

De Groningse muzikant Obed Brinkman maakte onlangs een protestlied tegen de PVV. Hierin zingt hij onder meer dat PVV’ers neofascisten zijn. Maar dat mag zomaar niet, vinden PVV’ers, die nu zijn telefoonnummer verspreiden. Brinkman wordt daardoor naar eigen zeggen belaagd en uitgescholden.

De muzikant zette het nummer afgelopen vrijdag online. 

“Echt subtiel heb ik het niet gezegd, maar de PVV beledigt al jaren lang iedereen. Nu wilde ik wel eens terugbeledigen.”

Wie de bal kaatst kan hem terugverwachten, dacht hij, maar de bal blijft door kaatsen. Echt bang is Brinkman niet, hij staat ook nog steeds achter de inhoud van het nummer. Van eventuele serieuze bedreigingen zal hij aangifte doen. 

In het protestnummer wordt onder meer gerapt:

“neo fascists
demons in disguise
spreading fear
hatred and lies
all they want
is total regime
discrimination
a demonic scheme
asylum seekers
under attack
bashing muslims
time to fight back
no more haters
that would be the day
f*ck geert wilders
and f*ck the pvv”

Tja, daar kunnen de tere zieltjes van extreem rechts niet tegen: een spiegel voorgehouden krijgen.

Islamisering van radicalisme

Bij elke terroristische aanslag door moslims in een Westers land zegt iedereen altijd dat alles nu anders is, dat het nooit meer hetzelfde zal zijn, maar ik betwijfel dat. Het is meer dat de wereld altijd een beetje opschuift en in de maanden daarna gewoon geleidelijk haar oude plek weer inneemt. Zeg maar zoals de man naast je in de trein.

Het lijkt er wel op dat Parijs een soort keerpunt betekent in het multicultidebat, of liever de mediaoorlog. Bij eerdere aanslagen werd op hoge toon van moslims geëist dat ze afstand namen en vervolgens met een zekere handenwrijvende genoegzaamheid vastgesteld dat ze weer nergens te horen waren, de ‘gematigde moslims’. Niet raar, want bij Pauw mag een moslim alleen aanschuiven als hij zo vriendelijk is Joden en/of homo’s te haten of als hij afstand doet van zijn cultuur en zijn ouders en familie.

Onze manier van leven

Dat is nu een beetje anders. De drammers laten zich natuurlijk nog steeds horen, maar de moslims die zich er niet door laten gijzelen, zijn nu ook zichtbaarder. Zo geeft Volkskrant-bijlage Vonk, een bangewittemannenbastion bij uitstek, deze week tot mijn blije verrassing een ruim podium aan Ouafa Oualhadj, die goed uitlegt hoe je als moslim in het nauw wordt gedreven door de oproepen en de eisen en het geblèr: ‘Zelfs de woorden waarmee ik mijn gedachten wil vormen zijn besmet, ze worden gestuurd door wat ik verwacht dat anderen van mij zullen vinden.’

Ook staat in Vonk een stuk van Beri Shalmashi, die in het hol van de leeuw wijst op de hypocrisie of myopie van degenen die stellen dat Daesh (ik zeg ‘Daesh‘ omdat dat van Jan Dijkgraaf niet mag, tot nog toe had ik me ertegen verzet) ‘onze manier van leven aanvalt’. ‘Ik heb lang in het Midden-Oosten gewoond, daar houden mensen ook van restaurants, voetbal en concerten, zelfs in Irak’, aldus Shalmashi. 

Dit soort dingen schreven Hassnae en Nouweira Youskine acht jaar geleden al, Hassnae schreef er zelfs een boek over, en daar werden ze voor verketterd. Rapper Appa doet het ook, aandacht vragen voor de Arabische kant, en wordt daarom constant opgevoerd als exponent van de heetgebakerde, schreeuwerige en antisemitische moslim.

Moslims bombarderen

Ik zie het dus echt als een revolutietje, dat er in Vonk eens aandacht is voor de andere kant, voor de wereld buiten de beleving van de witte mens. Ik weet heus wel dat we er nog lang niet zijn, hoor. Gisteren zat iemand van het Vlaams Belang bij Nieuwsuur zijn xenofobie uit te braken en volgende week lezen we in Vonk ongetwijfeld weer een schotschrift van een islamofoob, want Eddy Terstall moet ook worden bediend. 

Het is ook typisch dat Shalmashi, die nota bene de oorlogsretoriek van Mark Rutte bekritiseert, op Twitter werd aangeprezen door één van de fanatiekste islamofobe haviken van het land, Maja Mischke. Shalmashi schrijft namelijk óók dat ze denkt dat het ‘veel te laat is om pacifisme een coherente reactie te laten zijn’ en daar krijgt Mischke een natte van: te laat voor pacifisme = oorlog! Fijn moslims bombarderen.

Ieder haalt er het hare uit.

Nieuwe Daesh creëren

En het is natuurlijk ook moeilijk je veilige vooroordelen los te laten. Driftig wordt een stuk in The New York Times rondgetwitterd, over drie vrouwen die in Raqqa met Daesh hebben gecollaboreerd, maar de stad uiteindelijk zijn uitgevlucht. We leren er niets nieuws van; alles wat we al wisten of vermoedden wordt erin bevestigd. Het is het klassieke verhaal over verraad, collaboratie en overleven in een dictatuur, een spannend relaas dat over een paar jaar zal worden verfilmd met Jennifer Lawrence in één van de hoofdrollen, als Syrische vrouw. Het is porno en het zal niemand ervan weerhouden aan te dringen op het van de kaart vegen van Raqqa, waar de bevolking erger lijdt dan in Parijs.

Ook populair is een stuk in de Volkskrant met als kop ‘Die terroristen in Parijs waren prutsers‘. Ik weet niet wat ik daarmee moet, net als met de berichten dat Daesh is verzwakt. Dat geloof ik wel, maar hoe maken we er een einde aan zonder een nieuwe Daesh te creëren? Gaan we de Koerden daarna hun Koerdistan gunnen en riskeren we dan oorlog met Turkije of laten we de Koerden in de steek en worden zíj dan de nieuwe Daesh?

Ik bedoel, ik ben er niet echt gerust op. Ik vertrouw eigenlijk vooral onze eigen regeringen niet.

Ongemakkelijke waarheden

Zelf vind ik dit stuk in de London Review of Books heel belangrijk, waarin voor rechts én voor links een boel ongemakkelijke waarheden staan. Dat Daesh geen voorbeeld is van radicalisering van de islam, bijvoorbeeld, maar eerder van islamisering van radicalisme. Dat een groot deel van deze oorlog zich afspeelt op het Internet, waar Daesh de harten verovert van een deel van de Europese bevolking die vrij expliciet als tweederangsburgers wordt weggezet.

En dat het simplistisch is te stellen dat Daesh is ontstaan uit de Irakoorlog. Daesh heeft in Syrië voet aan de grond gekregen doordat Obama er bij Assad op aandrong af te treden. De anti-Assad-rebellen meenden daardoor onterecht de steun van de VS te hebben, en de strijd werd alleen maar bloediger.

Shakespeariaanse karakterfouten

Dat deed me denken aan de Balkanoorlog in de jaren negentig, die ook begon met het erkennen, door Duitsland, van Bosnië/Herzegovina, dat zich onafhankelijk had verklaard. 

We leren dus inderdaad nooit iets van de geschiedenis. Het is alsof we gevangen zitten in onze eigen Shakespeariaanse karakterfouten, gedoemd om steeds dezelfde tragedie op te voeren, net zolang totdat het hele theater afbrandt.

De andere kant van de terreur 

‘In de duisternis roep ik je naam. Ik geloof en mijn enige hoop is je gezond en wel terug te zien.’

Wat maakt een moeder mee van wie de dochter opeens verdwijnt en naar Syrië trekt? Een moeder die niets gemerkt heeft van de sluipende radicalisering en die volkomen overrompeld wordt. Een moeder van wie het leven instort, maar die vecht om haar kind terug te vinden en terug te krijgen. Een moeder die moeizaam probeert overeind te blijven, die geobsedeerd is door het verlies, maar er toch nog moet zijn voor haar drie andere kinderen. Die moeder is Samira Laakel is en in een hartverscheurend boekje doet ze haar verhaal.

Op zondagochtend 20 mei 2013 gaat Samira Laakel haar dochter van 18 oproepen. Maar die is niet in haar kamer, haar bed is leeg en koud. Samira belt haar op haar GSM, Nora zegt dat ze bij de ouders van haar verloofde is, ze zullen haar ’s avonds terugbrengen, maar haar belwaarde is op. Nora komt niet opdagen, en haar broer Ilias komt thuis met het verbijsterende bericht: ‘In Vilvoorde zeggen ze dat Nora naar Syrië vertrokken is.’

Dat is het begin van een lange lijdensweg, en van een lange strijd. Samira wijst haar dochter niet af: ‘Nooit zal ik me voor jou schamen, nooit zal ik het hoofd buigen. Ik zal overeind blijven, nooit zal ik je in de steek laten tot je weer terug bij ons bent.’ Maar ze is boos op zichzelf, vervuld van schuldgevoel: ‘Mijn hart wil uit mijn borst springen en uitschreeuwen: waarom heb ik niets gezien of willen zien? Ik, je moeder. Ik zal het me heel mijn leven verwijten tot aan mijn dood. Ik wordt gefolterd door spijt dat ik niets gezien heb en je niet heb kunnen redden. Ik vraag je om vergiffenis.’
In een telefoontje vanuit Syrië vertelt Nora dat ze religieus getrouwd is met haar verloofde T. Niet lang daarna sneuvelt die. Samira gaat naar een proces waar rekruteerders van Syriëstrijders terechtstaan en ziet daar de ouders van T. ‘Bij het zien van zijn ouders kreeg ik een angstaanval, de tranen overweldigden me, ik kon niet meer ademen, ik moest weg uit de zaal. Ik ging naar buiten, de tranen bleven stromen. Ik kan ze niet zien. Ik vind dat ze ook verantwoordelijk zijn voor wat mijn dochter Nora is overkomen en voor de miserie die ik moet doormaken. Ik hoop dat ze schuldgevoel krijgen door wat mijn dochter is overkomen.’

Maar ook tegenover de man van haar dochter, die ze als huwelijkskandidaat had afgewezen, krijgt ze schuldgevoelens: ‘T., vergeef mij dat ik je verkeerd beoordeeld heb. Als ik alles maar kon overdoen! Waar je ook bent, tussen hemel en aarde, vergeef me. De spijt vreet me op van binnen. Ik draag die wonde met me mee. Ik heb je niet de kans gegeven je beter te leren kennen. En nu ben je er niet meer. Het laatste gezicht dat je op de aarde gezien hebt voor je ze moest verlaten door je leven te geven voor Syrië was Nora, van wie je hield boven alles.’

Hoe niet gek worden?

De psychische crisissen volgen elkaar op. ‘Ik verlies het hoofd, ik spreek alsof ze er nog is. Ik hoor ze overal in huis, in elke kamer.’ Samira gaat naar de gemeentelijke administratie voor een attest over de samenstelling van haar gezin. ‘Alsof we nog niet genoeg geleden hebben, heeft de politie mijn dochter Nora geschrapt uit de samenstelling van mijn gezin. Ik was helemaal van slag en barstte in tranen uit. Mohamed moeste me op een bank doen zitten, ik hield niet op met huilen.’

Op een ochtend word de deur van haar huis opeens ingebeukt door de politie. ‘De agenten roepen: “Zwijgen!”, maar ik kan niet zwijgen, ik zit vol angst, ik beef helemaal. Ze zeggen dat ik op de grond moet gaan liggen, maar mijn lijf wil niet, het is ongelooflijk, mijn lijf luistert niet meer naar mij. De schrik nagelt me vast. Ze grijpen mijn arm en wringen hem om. Ik schreeuw het uit van de pijn. Daar trekken ze zich niks van aan. Zij zijn er maar voor één ding: schrik aanjagen en zogezegde bewijzen vinden dat wij iets te maken hebben met terrorisme. (…) Ze komen terug, stellen me vragen over T. Ik weet niets. Ik wist niet dat hij naar Syrië vertrokken was. Ze hebben het slecht getroffen, wij hebben met terrorisme niks te maken. Onze enige fout is dat wij moeder, broers of zus zijn van een slachtoffer dat naar Syrië getrokken is. Wij worden twee keer gestraft.’

Samira is verontwaardigd over de overheid: ‘Toen Nora vertrokken was, ben ik naar de politie gegaan om hulp te vragen. Ze konden niks voor me doen. Ik ben naar het Ministerie van Buitenlandse Zaken gegaan. Weer niks. Maar nu hebben we opeens recht op bezoek van de federale politie. Ze behandelt ons als schuldigen, terwijl wij slachtoffers zijn, net zoals mijn dochter die in een paar maanden tijd gehersenspoeld is. Dat zou ik vernemen door zelf op onderzoek te gaan.’

Na het trauma van de verdwijning van haar dochter is het de inval van de politie die er nog een bovenop gegooid heeft: ‘Ze hebben alle deuren ingetrapt. (…) Ze overrompelen ons, ik heb gehuild, ik was doodsbang, mijn armen en mijn benen beefden. Zelfs in mijn ergste nachtmerries kan ik me niet voorstellen zoiets mee te maken. Ze zijn gewapend, gemaskerd, ze doen ons voelen dat ons leven aan een zijden draadje hangt. Ze scheppen bij ons angst, wantrouwen en twijfel en doen ons ons verstand verliezen: tegenover hen zijn wij minder dan niets. Wij zijn geen mensen meer, wij zijn opgejaagde beesten. Voor hen zijn wij de familie van een adolescente die naar Syrië getrokken is. Dus zijn wij gevaarlijke personen.’

Natuurlijk is er de bekoring van de zelfdoding. ‘Sinds je weg bent, heb ik aan suïcide gedacht. Dat Allah het mij vergeve!’ En nog meer schuldgevoel: ‘Dat mijn dochter het mij vergeve! Dat mijn kinderen mij vergeven dat ik gespeeld heb met de gedachte aan suïcide! Dat Allah het mij vergeve!’ Samira geraakt in een diepe depressie, moet naar een therapeut. Hij zal haar helpen om niet gek te worden of een eind te maken aan haar leven.

De pers wil monsters

De pers wil haar verhaal, en ze gaat daarop in, maar dat maakt de zaken alleen maar erger: ‘Terwijl ik zwak was, één en al verdriet, hebben journalisten misbruik gemaakt van mijn miserie door van alles en nog wat te vertellen over jouw leven, over mijn leven. Eén mediafiguur in het bijzonder heeft mij gemanipuleerd. Ik werd een marionet van haar. Ik dacht dat ik mijn verhaal moest vertellen om te voorkomen dat andere jongeren zich zouden laten indoctrineren. Er waren nochtans veel mensen die me gewaarschuwd hadden, maar ik heb niet naar hen geluisterd. Die persoon heeft mijn leven gestolen, zij heeft gebruik gemaakt van mijn ellende door ze te filmen. Zij wilde binnendringen in mijn dagelijks leven, mijn verdriet, mijn intimiteit. Dat had niets te maken met mijn wens om anderen te helpen door te voorkomen dat er nog meer jongeren zouden vertrekken. Waar zag je in die film waar ik voor streed? Het heeft me in een nog diepere depressie gestort. Zelfs de medicijnen hadden geen effect meer. Ik ben ingestort.’

Samira is geschokt en teleurgesteld door het beeld van haar dochter dat de media ophangen: ‘Jij bent een slachtoffer zoals zoveel jongeren. Maar de pers wil van jou een monster maken dat je niet bent.’

Een deel van Samira’s familie laat haar in de steek, wil niets meer over de zaak horen. ‘Met hen over jou spreken is nu taboe. Ze ondersteunen me niet in mijn miserie, begrijpen niet waarvoor ik vecht. Ik heb het gevoel dat ze geen broers en zussen meer zijn, dat ik voor hen een vreemdeling ben, een gevaar, een besmettelijke ziekte.’ Samira’s moeder komt nauwelijks nog op bezoek, omdat ze dan te veel verdriet heeft.

Samira reist naar Turkije, gaat naar de grens met Syrië. In dat land op onderzoek gaan is uitgesloten, maar ze hoort de verhalen die verteld worden. ‘Ik ben wanhopig. Ik ben helemaal ondersteboven aan de grens met Syrië. Ik adem de lucht die jij hebt ingeademd. Ik ben in je voetstappen gelopen. Ik kijk naar dat land waar zoveel jongeren het leven hebben gelaten. Dat land dat hen gisteren nog onbekend was, net zoals jou en ons, dat land waar de liefde van je leven is omgekomen, waar jij je vrijheid als vrouw hebt opgegeven.’

De reis naar de Syrische grens lost niets op, maar maakt alles nog concreter en pijnlijker. In België voelt Samira zich een outcast. Hoewel zij zich perfect geïntegreerd voelt, wordt zij voortdurend geconfronteerd met een gebrek aan integratie dat haar wordt toegeschreven. ‘De politie zegt dat ik voor altijd in verband gebracht wordt met terrorisme omwille van mijn dochter. (…) Dat ze ermee ophouden mij met terrorisme te associëren, waar ik geen aanhanger van ben. Mijn kinderen en ikzelf zijn slachtoffers van deze situatie. Wij zijn burgers zoals alle anderen. De justitie moet haar visie op de ouders, de broers en de zussen veranderen, die moet je zien als slachtoffers van een situatie die ze nooit gewenst hebben.’

Maar ze weet dat ze niets te verwachten heeft: ‘Ik weet dat België niets voor mij zal doen, niets voor ons zal doen.’

Nee daar geloof ik niet in dat het weer na een tijd normaal wordt. De aanslagen zijn nog niet afgelopen hier en de regering gaat daar meer vechten, dus het word erger. Voor ouders waarvan de kinderen radicaliseren kan ik me de pijn niet eens voorstellen. Dat is erg, maar als ze terug komen vastgezet worden en weer "normaal" gemaakt worden hebben hun ouders de kinderen weer terug. 

Samen tegen de haat

Het wantrouwen voorbij

Er bestaat geen wondermiddel in de strijd tegen terrorisme, maar we hebben een goede kans om onszelf beter te beschermen zonder dan maar alles en iedereen te wantrouwen

Aanstaande maandag gaat op IDFA de film van Jan-Philippe Albrecht in première, over de data-wetgeving in Europa. Samen met Europarlementariër Judith Sargentini (GroenLinks) vraagt hij zich nu af of in reactie op de terreur in Parijs nu meet data verzameld zal zal worden.

De aanslagen in Parijs leiden naar steeds dezelfde vraag: Hoe kunnen we ons beter tegen zulke barbaarse aanslagen beschermen? De reflexmatige reacties van politici in Frankrijk en in Europa kwamen snel en bevatten stevige taal. Niet alleen de president Hollande sprak over oorlog.

De roep om meer veiligheid wordt luider. Na de eerdere aanslagen in Europa moest vooral meer surveillance helpen tegen terreur. Maar dat is precies de verkeerde richting. Deze weg leidt ons naar een angst- en surveillancestaat, een staat waarin onze waarden, die de terroristen juist bevechten, van ondergeschikt belang worden, een staat die ons veiligheid beloofd, maar die nooit kan garanderen.

In plaats van massasurveillance van alle burgers door het opzetten van een Europese database van passagiersgegevens, is de weg naar meer veiligheid een betere toerusting van opsporingsdiensten. Dit zal veel mensen verrassend in de oren klinken: Wij Groenen eisen meer politie en meer geld voor zinvol opsporingswerk.

Juist in tijden van bezuinigen is het onverantwoord om al het geld te steken in het doelloos opslaan van passagiersgegevens. Twee getallen maken dat duidelijk: Een Europees systeem zou volgens de Europese Commissie ongeveer vijfhonderd miljoen euro kosten. De Europese opsporingsdienst Europol, met hoofdkantoor in Den Haag, heeft een jaarbudget van een paar honderdduizend euro voor gezamenlijke opsporingsteams waarin medewerkers uit verschillende EU-landen samenwerken. Deze teams, na de aanslagen van 11 september in het leven geroepen, worden amper ingezet en het ontbreekt ze aan de middelen voor effectief opsporingswerk.

Daarvan profiteren terroristen: Veel te vaak eindigt een onderzoek als een gevaarlijke persoon naar een andere land verhuist. Zelden geven de betroffen autoriteiten in een EU-lidstaat alle informatie door aan een buurland. Veel gegevens zijn trouwens al gewoon voorhanden: We weten wie in welk vliegtuig zit. Wanneer een Syrië-strijder terugkeert en de Europese Unie binnenkomt dan moeten andere landen ook op de hoogte gebracht worden.

Al jaren wordt er bezuinigd op politiewerk. Alleen al in Parijs werden er in 2014 1.700 banen geschrapt. In Duitsland 15.000 minder banen. In Nederland verdwijnen er tot 2017 bijna 3.000 banen bij de politie. Agenten zijn nodig in wijken waar radicalisering toeneemt en jongeren mogelijke terroristen worden. Het zijn deze agenten die veranderingen signaleren en die op tijd kunnen ingrijpen.

Preventie is niet alles. Maar op de lange termijn krijgen we het probleem alleen onder controle als we op tijd ingrijpen tegen radicalisering. Zodat politieagenten een vertrouwensband op kunnen bouwen met bijvoorbeeld imams. Zodat sociale werkers met jongeren samen aan de slag gaan met hun problemen. En ook dan kunnen we het risico op radicaliseren nog niet uitsluiten, maar we kunnen het op z'n minst verminderen. Maar helaas is daar geen geld voor.

Deze lijst met gebreken kan nog langer: In Duitsland ontbreekt het veel politiekorpsen nog steeds aan een betrouwbare en snelle internetverbinding. Er is geen budget voor vertalingen bij werk over de grens. In Parijs hebben de officiers van justitie nog niet eens een smartphone. 

Hoe moeten die zich bezig houden met de razendsnelle communicatie van  haatpredikers op sociale media?Het verzamelen van data is belangrijk en goed, maar alleen wanneer het gaat over verdenkingen of concrete dreigingen. Hoe dat Europabreed kan werken, toont de wet tegen witwassen van crimineel geld en terrorisme financiering, onlangs door het Europees Parlement aangenomen. Op basis van heldere criteria kunnen 'risicovolle' personen geïdentificeerd worden: Politici, maar ook hun medewerkers. Om er zeker van te zijn dat het door hen ontvangen geld 'schoon' is, worden zij  systematisch gecontroleerd, wanneer ze bijvoorbeeld een bankrekening openen. Dat is een gerichte controle die burgers niet belast. Deze wet moeten lidstaten zo snel mogelijk invoeren, zo dat ook de financiering van terrorisme zo aangepakt kan worden.

We hebben een betere uitwisseling van informatie en meer grensoverschrijdende opsporingsteams nodig. Een gezamenlijke Europese database van verdachten bestaat al, maar de EU-lidstaten vullen die maar amper. Tot nu toe blokkeerden regeringen in EU-landen altijd betere samenwerking van geheime diensten.

Er bestaat geen wondermiddel in de strijd tegen terrorisme. Absolute veiligheid tegen de plegers van zelfmoordaanslagen, die geen geweten lijken te hebben, is er niet. Maar we hebben een goede kans om onszelf beter te beschermen zonder dan maar alles en iedereen te wantrouwen. Dat moet ons gezamenlijk Europees doel zijn.

#1948: -  

 Moeten ze maar vluchten