Je komt in je leven heel veel sympathieke mensen tegen. Vrienden van de sportclub. Vrolijke online kennissen van kennissen die lollige filmpjes van poesjes en babygeitjes plaatsen. De toffe klusser, altijd in voor een praatje. Het leuke meisje achter de kassa in de supermarkt. De garagehouder die je bij naam kent en die jou speciaal extra service geeft. De penningmeester van de konijnenfokvereniging. Aardige lui, stuk voor stuk. Dacht je. Tot je ziet wat ze uitkramen op Facebook. Dan blijken er toch behoorlijk wat klootzakken en kutwijven tussen te zitten.

Wat ik in mijn timeline aan racistische, cynische troep langs zie komen, daar lusten de honden geen brood van. Elke gelegenheid wordt te baat genomen om een sneer uit te delen naar de moslims. Je hoeft maar te zeggen dat je vanavond gehakt gaat eten of iemand weet te melden dat je daar maar flink van moet genieten, ‘want straks mag het niet meer van de Islam’.

Ik kan er niet tegen. Dat mensen blatante leugens en smerige laster over vluchtelingen kunnen ‘liken’ en herplaatsen… De drogredenen die ze verzinnen om stemming te maken tegen mensen die nog maar één kant op konden: weg van huis, naar een ver en vreemd land waar ze de taal niet spreken. Met alleen dat wat ze kunnen dragen. Hun kinderen, wat kleren, eten, een mobiele telefoon met GPS, vol foto’s van een leven dat er niet meer is. Dat mijn ‘vrienden’ die zo op het oog best sympathiek leken deze oorlogsvluchtelingen het licht in de ogen nog niet gunnen, dat is zeer teleurstellend.

En wat doe je? Ik heb al geprobeerd om wat flauwekulberichten en gemene verdachtmakingen te ontzenuwen. Om de discussie aan te gaan. Om aan te tonen hoe het wél zit. Maar sentimenten gaan voor argumenten. Nadat ik met keiharde cijfers had aangetoond dat het niet de schuld van de vluchtelingen is dat er wachtlijsten voor sociale huurwoningen zijn, zei een dame zelfs: “Het kan allemaal wel waar zijn wat je zegt, maar de praktijk is toch vaak anders.” Dan kun je wel gaan krijsen: “HOOR JE ZELF WEL WAT JE ZEGT?!” Maar dat is verspilde moeite. Je kunt geen water wringen uit een steen.

Ik ben niet van plan om al die benepen mensen te ontvrienden. Als ik ze tegen kom, zal ik lachen om hun grapjes, praten over koetjes en kalfjes, met ze samenwerken, hun kassa kiezen en mijn auto aan ze toevertrouwen. Hun persoonlijke denkbeelden en xenofobie staan immers los van onze maatschappelijke relaties. Wél ga ik ze op Facebook ‘uitzetten’ zodat ik hun sneue angst- en haatbagger niet meer hoef te lezen en ik mijn energie kan steken in dingen die wél verschil kunnen maken.