Maar waar is de meerderheid?

Zijn dat de gematigden? En hoe bereik je de (zeer) kritische medemensen die hun geloof in politiek kwijt zijn? Die waren in ieder geval niet in de Muziekgieterij aanwezig.

In één zin vat Claudia Engelmann, lector European Public Policy aan de Maastrichtse universiteit, waar het aan schort bij het vluchtelingendebat in de Muziekgieterij.

Waar zijn de mensen die het (kritische) tegengeluid laten horen in het debat en hoe bereiken we juist hen?Want juist zij die kritiek hebben op de lokale, provinciale en rijksoverheid ontbreken hier in Maastricht. Burgemeester Luc Winants van Brunssum trof ze enkele weken geleden wel op de voorlichtingsavond over de komst van een noodopvang in zijn gemeente. „Mensen die zich compleet verweesd voelen van de overheid, die al heel lang niet met de politiek gepraat hebben.” Juist bij hen, zo is zijn overtuiging, is veel winst te behalen. 

Onbehagen

Als je kunt uitleggen dat het probleem van te weinig sociale huurwoningen voor (eigen) mensen losstaat van de komst van vluchtelingen, kun je al een stuk onbehagen wegnemen. Onvrede over de komst van vluchtelingen heeft vaak niets te maken met de vluchteling zélf, stelt journaliste Judith Janssen. Zij schrijft voor deze krant over het vluchtelingenvraagstuk. Wie doorvraagt, ervaart immers vaak dat tegenstanders van vluchtelingen met andere problemen kampen. Ze hebben moeite met het vinden van een baan, of kunnen geen woning krijgen. Daardoor zijn ze het vertrouwen in de politiek of de BV Nederland kwijtgeraakt.

Uiteraard zijn op zo'n debatavond duidelijke voorstanders aanwezig en uitgesproken critici, zoals Maarten de Lange van AZC-Alert, een platform dat burgers helpt bezwaar te maken tegen de komst van azc's. Maar zij vertegenwoordigen niet de hele grote groep mensen waar juist de politiek mee in debat zou moeten over de vluchtelingencrisis, is de algemene consensus in de zaal.

Discussie

Het debat - georganiseerd door omroep L1, deze krant, debatcentrum Sphinx en de Universiteit Maastricht - was bedoeld om te discussiëren over de opvang van vluchtelingen en integratie van statushouders.

Het begint fel met Maarten de Lange van AZC-Alert, die kritisch is over de komst van vluchtelingen naar Limburg. Hij stelt de Australische methode voor. De Lange: „Australie heeft - in tegenstelling tot Europa - geen ‘taxidienst' die de bootjes met vluchtelingen binnenhaalt, maar stuurt de boten juist terug.” Waarop Hein de Haas van het International Migration Institute reageert dat juist het sluiten van de grenzen het probleem alleen maar verergert. Een Iraakse vluchteling heeft daarop nog een aanvulling. „Vluchten doe je niet voor de lol. Ik had net mijn universitaire opleiding in Irak afgerond, probeerde een toekomst in mijn eigen land op te bouwen. Ik moest vluchten, maar was veel liever in mijn eigen land gebleven.” 

Veiligheid

Wat kost dat vluchten anno 2015 eigenlijk, vraagt debatleider Frans Pollux aan Ayham Mardini, die voor het Centraal Opvang orgaan asielzoekers in Maastricht werkt. 40.000 euro, is zijn antwoord. Met dat geld kon Mardini zichzelf en zijn gezin in veiligheid brengen. 
Vluchten doe je niet voor de lol, betoogt ook Simone Filippini, topvrouw bij de internationale hulporganisatie Cordaid. Zij nodigt PVV Statenlid Michael Heemels, die voor sluiting van de (Europese) grenzen is, uit om eens met haar mee te gaan naar een van de buurlanden van Syrië, waar grote aantallen vluchtelingen opgevangen worden. „U zult als herboren terugkomen.”

Oliestaten

Waar zouden de vluchtelingen dan volgens Heemels naartoe moeten? „Naar Saoedi-Arabië bijvoorbeeld.” De PVV'er vindt het onbegrijpelijk dat steenrijke oliestaten nauwelijks vluchtelingen opvangen. Terwijl dat, zo stelt Heemels, toch soortgelijke culturen zijn, mensen met dezelfde geloofsovertuiging. 
Waarop er net nog geen boegeroep klinkt vanuit de zaal.

Filippini ziet het juist als een gigantisch compliment aan Noordwest- Europa dat mensen hier naartoe vluchten omdat ze hier in vrijheid kunnen leven.

Bron