‘Nou, zeg maar dan, wat is belangrijker, vrijheid of veiligheid?’
Ik kijk haar aan, tuit mijn lippen, grijns.
‘Het eerste wat we deden is toch ons huis op een terp bouwen, schutting eromheen, deur op slot?’
Ik lach wat schamper.
‘Zonder veiligheid is vrijheid niet mogelijk.’
‘Dat is te simpel. Je houdt klootzakken niet tegen met een schuttinkje en een oud lipsslot.’
‘Wij kunnen dit niet oplossen. Dat moeten de politie en het leger doen. Onze politie, ons leger. Als je in de middle of nowhere woont op een terp roep je toch ook een paar stoere mensen bij elkaar?’
‘Ja. En die mogen hun gang gaan?’
‘Nee, ze moeten het juiste doen.’
‘En wat is dat?’
‘Die gekken traceren, oppakken en voor de rechter brengen.’
Ik kuch twee maal.

We wisselen van plaats.

‘Vertel maar, wat is belangrijker, veiligheid of vrijheid?’
Ze lacht naar me, kust de lucht.
‘Het eerste wat we doen is toch de deur opengooien, de dijk over, de uiterwaarden in?’
Ze schopt me onder tafel.
‘En dan lekker aan de rivier zitten, flesje wijn erbij, en naar de golfjes kijken.’
‘En ’n beetje aan elkaar plukken…’
‘En dan komt er iemand over de dijk met een kalasnikoff en die lachen we uit.’
‘Mooi niet, we duiken weg,’ zegt ze.
‘Daar is geen tijd voor.’
‘Okay, we gaan dood,’ zucht ze.
‘Enfin, dus we zijn vrij maar dood…’

We lopen naar de bank, laten ons vallen, hangen tegen elkaar aan.
‘Kan dit niet anders aflopen?’ Vraag ik.
‘Heb je een ander idee?’
‘Nee. Rare wezens die mensen. Steeds hetzelfde dilemma.’
‘Erg hè?’

Ze slaat een arm om me heen.
‘Kom maar,’ zegt ze, ‘ik zal je beschermen.’