Een groene Piet is een gecamoufleerde pretneger

29 november 2015 | 09:33

Hele decennia moeten als statige oceaanstomers aan me voorbij zijn gegleden zonder dat ik één serieuze gedachte aan Zwarte Piet wijdde. Een serene tijd.
Toen stak het anti-Piet protest op en werd alles anders. Eerst deed ik het af als een wel heel simplistische vorm van politieke correctheid. Zwarte Piet was racistisch en moest weg, kom zeg. Ja, natuurlijk was Zwarte Piet racistisch, maar daarom hoefde hij nog niet weg. Het vanzelfsprekende racisme waarvan hij een relict was bestond immers niet meer: een racisme dat inhield dat zwarten een inferieure mensensoort waren, zowel biologisch als cultureel. De Ku Klux KLan en de Afrikaner Weerstands Beweging vinden dit vermoedelijk nog steeds, maar die worden zelf – terecht – niet meer voor vol aangezien.

Hedendaags racisme heeft een ander, beperkter karakter. Het heet ook wel: xenofobie. Het behelst een afkeer van wat als vreemd wordt gezien aan het eigene: een vreemde huidskleur, een vreemde godsdienst, een vreemde cultuur, een vreemde nationaliteit . Zwarte Piet heeft daar niets mee van doen. Zwarte Piet heeft nergens meer mee van doen. Hij verwijst enkel nog naar zichzelf. Hij is een deel van een ritueel, een traditie. Bij rituelen en traditie gaat het niet om de inhoud – die is er niet, of is vergeten – maar om hun duurzaamheid. Om de herhaling, de verdovende , geruststellende werking, zoals het tot kalmte wiegen van een kind.

Rituelen en traditie zijn van waarde voor wie zich door snelle maatschappelijke veranderingen bedreigd of zelfs persoonlijk gekrenkt voelt. Beseft men dit, dan is er geen reden zich door Zwarte Piet gekwetst te voelen. Je kunt je vastbijten in zijn oorspronkelijke betekenis, maar wie het heden met het verleden besmet vermorst zijn tijd.

Ik deed wel navraag bij zwarte kennissen over De Kwestie. Zij zeiden zich niet aan Zwarte Piet te storen. Ik zou snel leren dat dit ‘het punt niet was’. Het ging niet om mensen die zich niet gekwetst voelden, maar om mensen die zich dat wel voelden. Wie aandacht wil, weet dus wat hem te doen staat. Wie wil worden genegeerd eveneens.

Het anti-Pietprotest zwol ondertussen aan. En toen begon ik zowaar een wrevelige sympathie te voelen voor Quinsy Gario en Sunny Bergman. Niet vanwege de redelijkheid van hun stellingnamen, maar vanwege hun vermogen de goegemeente tot razernij te drijven. Wie de goegemeente tot razernij weet te drijven heeft hoe dan ook iets waardevols in handen. Dat Quinsy Gario een ‘’heel leuk kinderfeest” dreigde te bederven, vond ik een minderwaardig verwijt. Met kinderleed schermen om je argument te maken getuigt van een kleinburgerlijke, schijnheilige sentimentaliteit.
Ook was daar de vloedgolf van racistisch onfatsoen die onder anderen Gario en de humorloze oproerkraaier Abulkasim Al-Jaberi tot morele winnaars maakte in een krachtmeting die, om het in voetbaltermen uit te drukken, eigenlijk geen winnaars verdiende.

Hoewel mijn sympathieën dus iets verschoven, ging ik het onderwerp nog steeds uit de weg. Dat veranderde pas toen ik op internet werd geconfronteerd met een tamelijk afzichtelijk groen hoofd met rood kroeshaar. Dit was de nieuwe Piet die het op Haagse basisscholen voor het zeggen zou krijgen. Hij was niet per se groen, kon ook oranje zijn, kon zwarte vegen hebben, enzovoorts, zolang hij maar niet zwart was. Scholen in andere steden zouden het Haagse voorbeeld volgen.

Dit nu is voor mij hoe Hollandse huichelachtigheid eruit ziet. Dit is het soort miserabele compromissen waar we in Nederland goed in zijn en waaraan alleen maar nog meer extremistisch gif kan ontspruiten dan er al is.

De Piet die ik gemakshalve Groene Piet zal noemen (maar dus ook oranje, enz. kan zijn) heeft bewerkstelligd wat ik ooit voor onmogelijk hield: Piet is een eigentijds racistisch symbool geworden. Een groene Piet is zoiets als ‘’Turkse mensen” of “joodse mensen” uit de monden van degenen die woorden als “Turken” of “joden" als racistisch ervaren. Een groene Piet is een gecamoufleerde pretneger. Kinderen weten dat mensen niet ‘’groen’’ zijn. Mensen zijn wit en zwart en van alles ertussen, maar nooit groen. Op de vraag van kinderen waarom hun Piet ‘’groen’’ is maar elders zwart, zul je moeten zeggen dat een zwarte Piet verkeerd is. Zo leer je kinderen dat huidskleur er wezenlijk toe doet.

Als Groene Piet de oplossing is, is er geen probleem. Is er een probleem? Ik kan wel zeggen dat Zwarte Piet geen probleem is, maar ik kan mijn luxe positie als witte man niet negeren. Ik kan mijn waardevrije opvattingen aangaande een begrip als ‘’ras’’ wel uitventen, maar daarvoor hoef ik vanwege mijn huidskleur geen enkele prijs te betalen. Het is, met andere woorden, gratuit.

Betekent dit dan ook dat ik mijn mond moet houden? Nee. Wie makkelijk praten heeft kan nog altijd gelijk hebben. Ik zou dus best van de daken willen schreeuwen: ‘’Ik ben wit en vind het onzin!’’ Dat punt zijn we helaas echter al voorbij. “Zwarte Piet heeft onherroepelijk zijn onschuld verloren”, las ik. Klopt. En dat mag de goegemeente zichzelf verwijten. Door zich van haar kwaadaardigste kant te laten kennen, heeft ze haar Piet verkwanseld. Is hiermee dan niet aangetoond dat Zwarte Piet inderdaad een racistisch symbool is? Er is alleen aangetoond dat veel Nederlanders racistisch zijn.
De voor de hand liggende oplossing is het zwart eraf te wassen, maar het niet te vervangen door verf in een niet bestaande huidskleur, want dan veroordeel je Piet tot een Limbo waarin hij niet zwart en niet wit mag zijn en dus eigenlijk zwart blijft.

Stel dat Zwarte Piet een jood was. Als ik hetzelfde uitgangspunt zou hanteren als degenen die de zwarte schmink van Piet willen vervangen door groene of oranje schmink, zou ik de jood zijn keppeltje afpakken en vervangen door een zelf verzonnen hoedje. En dan zou ik zeggen: kijk! 't Is helemaal geen jood! Zoals je bij Groene Piet zegt: Kijk! 't is helemaal geen neger! 
Probleem verholpen? Lijkt me van niet.

Helaas voldoen een witte Piet en witte Sinterklaas ook niet, want die voeren dan een exclusieve, geprivilegieerde witte show op. De beste oplossing is daarom een zwarte, bruine, gele en ook gewoon witte, multi-etnische, multi-raciale Sinterklaas. Immers: een witte huid is voor Sinterklaas geen wezenskenmerk. Sinterklaas kan evengoed Sinterklaas zijn in een andere huidskleur, hij heet ten slotte geen Witte Sinterklaas, er zijn genoeg gekleurde katholieke bisschoppen en voorts is het de vraag hoe wit de oorspronkelijke bisschop van Myra was. En zo is de verplichte gezagsverhouding tussen blanke baas en zwarte knecht doorbroken.

Kortom, een Sinterklaas met om het even welke huidskleur, en een Zwarte Piet die toevallig zwart is, en toevallig assistent: wie daartegen nog ageert, kan definitief als racist worden ontmaskerd.

Dat is dus geregeld. Of nee, wacht even… het morenpakje van Piet. Is dat dan niet kwetsend?
Dit is het punt waarop ik de discussie opgeef. Zie maar wat je doet. Het liefst zou ik ze allebei de gracht in jagen, Sint en Piet en hun trouwe schimmel erbij, maar dat schijn je Hollandse welvaartskinderen niet te kunnen aandoen. Het verandert vanzelf wel. Heel langzaam, vaak zonder dat we het bewust merken. Zoals dat gaat met tradities. Zoals met het logo van Heineken.

Mijn ‘’advies”, als blanda aan alle gekwetste niet-blanda’s: laat je niet kwetsen. Vecht voor je rechten. Don’t get mad, get even. Hou op met dat slachtoffergedoe. Wie zijn hier de losers? Het witte Europa is bang. De toekomst is aan de multicultuur. Monocultuur is in niemands voordeel en hoe dan ook een illusie. Wollt ihr den totalen Monocultur? Dacht het niet, en die is ook niet leverbaar.

Laat je in ieder geval niet inpalmen door sociaal-democratische susbrigades, door politiek-correcte theekransjes, door laffe, hypocriete blanda’s die komen ‘’luisteren’’ naar jouw ‘’signaal naar de samenleving” en je vervolgens een Groene of Oranje Piet in de maag willen splitsen. Dat heeft vooral te maken met hun eigen, diep verborgen, calvinistische worstelingen met begrippen als ‘’zwart’’ en ‘’neger”. Misschien weet niet iedereen dat, maar zoals elk vorm van religieus fundamentalisme is calvinisme een duister, repressief, door een verboden fascinatie voor het kwade en perverse getekend geloofsstelsel.

En dan zeggen sommige van die politiek correcte valse vrienden ook nog dat Piet dankzij deze cosmetische ingreep weer net zo grappig onnozel kan doen als eertijds. Wie zoiets voorstelt, begrijpt niets van racisme. Verf hem groen, of oranje, en je hebt je domme vermaaksneger terug. Dat is wat ik noem: ‘a raw deal’. Dat is vrome volksverlakkerij. Ik zou er niet in trappen.

Groene Piet is dus een miserabel compromis. Toch heb ik in de discussies die ik alsnog over dit onderwerp heb gevoerd, iets wezenlijks geleerd: dat in deze drabbige wereld, met zoveel traagheid van geest en zo weinig edelmoedigheid, met zoveel schijnheiligheid en opportunisme, miserabele compromissen mogelijk soms toch kunnen werken. Je moet een politicus zijn om dat goed in te zien. Ieder zijn taak. De Groene Piet zal het wel winnen. Maar hij blijft een gedrocht.