Het is vandaag precies 67 jaar geleden dat de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties het Universele Verdrag van de Rechten van de Mens heeft aangenomen.
Dat gebeurde in 1948 in….Parijs.
In de hoofdstad van het land waar de fascisten na de regionale verkiezingen van afgelopen zondag inmiddels haast met één been tussen de deur van de staatsmacht staan.
De hoofdstad ook van het land waar de lijken van de aanslag van begin november nog warm waren toen een gretige president Hollande de noodtoestand afkondigde die de staat verregaande bevoegdheden geeft als het gaat om het schenden van mensenrechten wanneer dat nodig zou zijn – volgens de verhalen die de staat en zijn propagandamachinerie rondstrooit – in de strijd tegen het terrorisme.
Ten slotte ook de hoofdstad van het land dat zich zelf middels ruim 4500 luchtaanvallen op het soevereine Libië schuldig heeft gemaakt aan terrorisme tegen een onschuldig volk van wie er tallozen als gevolg van die terreur het leven hebben gelaten en dat zich – alweer terwijl de lijken nog in de straten van Parijs lagen – eveneens met onvoorstelbare furie heeft gestort op het zaaien van terreur vanuit de lucht in Syrië.
Dat alles terwijl de vrienden van Rotterdams burgemeester Aboutaleb met Franse (en ook Nederlandse) wapens Jemen van de kaart vegen.
Maar wat de mensen in Libië, Syrië, Jemen, Irak of Mali door Frankrijk en haar medeplichtigen waaronder Nederland wordt aangedaan heet uiteraard geen terrorisme.
Ik weet niet hoe de meeste ondertekenaars van het Verdrag als ze nog zouden leven 67 jaar later zich zouden voelen als ze weet zouden hebben van hoe het er met de Rechten van de Mens zo her en der in de wereld voor staat…

Ook Nederland is partij in het Universele Verdrag van de Rechten van de Mens.
Het Nederland waar politici vluchtelingen voor mede door Nederland gecreëerd en in stand gehouden oorlogsgeweld ervan betichten onder valse voorwendselen huis en haard verlaten te hebben.
Omdat de werkelijke redenen voor het wagen van hun leven tijdens een helse tocht de anusbleek en de plastic tieten zouden zijn. O ja, en de beloofde huizen en banen uiteraard. Maar niet de bommen ‘made in Europe’ die dagelijks op Syrië en Irak donderen aldus klootzakken als Halbe Zijlstra van de PVV met leden en Sybrand Buma aan wiens handen en dat van vele mede christendemocraten het bloed kleeft van honderdduizenden Iraakse burgers wier meest elementaire mensenrecht, dat op leven, in 2003 en de jaren daarna is weggevaagd. Alles ingegeven door hersenspinsels en de wens tot het verdoezelen van de werkelijke reden voor de massamoord: grondstoffen.

Het Nederland waar de meeste politici een fascist die massamoord, etnische zuivering en concentratiekampen voorstaat beschouwen als ‘een onzer’ en zijn vunzige onderbuikoprispingen steeds meer overnemen omdat ze per slot van rekening allemaal zeggen ‘het te doen voor de bezorgde burger wier zorgen je serieus moet nemen en die je erbij moet betrekken.’
Wat die politici dan zoal doen? Bijvoorbeeld de met verkrachting bedreigde Dasja Abresch die zich als enige in Steenbergen uitsprak voor hulp aan vluchtelingen en zich derhalve als enige zich als mens gedroeg temidden van dat schijterige zootje joelende drek (en een burgemeester die zeven kleuren in zijn broek deed) een trap nageven door te jeremiëren over hoe moeilijk of ‘die ene van ons’ het wel niet heeft…
Het Nederland waar de burgemeester van Rotterdam zich steeds meer gedraagt als een extreem rechtse activist (van wie fascisten al langere tijd helemaal lyrisch zijn) door massamoord op niet welgevalligen te wensen en vervolgens bij moorddadig tuig en hoofden afhakkend schorem mooie sier tracht te maken.
Om de centjes.
Want mensenrechten zijn mooi maar ‘t mag niks kosten.
De prijs die betaald moet worden voor die houding komt onvermijdelijk en zal onvoorstelbaar hoog zijn.