Geen draagkracht in Zoetermeer voor bouw nieuwe gebedsruimte

Segh maer nee

Toen de familie Muijzers in 1989 in Zoetermeer neerstreek, was dat een hele overgang vanuit het hoge Noorden (en dat was ook al wennen geweest vanuit het Zuiden). Het was een nieuwe baan voor mij, in Den Haag, die onze Westerse huizenjacht in Zoetermeer deed eindigen.

Al snel was ik actief voor de buurtvereniging, als lid van de commissie ‘Woonomgeving’. Een van de eerste onderwerpen waar ik mee te maken kreeg was de toen nog geplande komst van een vuilverbrandingsinstallatie op het industrieterrein Dwarstocht-Oost, aan de rand van onze wijk Seghwaert. Het belangrijkste bezwaar tegen de komst daarvan was de vermoede daling van de huizenprijzen, toch een paar honderd meter verderop. Ik begreep daar toen al niet veel van, maar de oprechte vrees – vooruit: angst – voor waardevermindering was voor menigeen een onbetwist axioma. De vuilverbrandersplannen werden verlegd naar Ypenburg en de huizenbezitters konden weer rustiger gaan slapen.

De tweede informatieavond, vorige week, over de komst van de moskee in Seghwaert was zeker zo heftig als de eerste.

Toen ik opnieuw de wijkwethouder miste (ik zag ‘m in elk geval niet via de internetbeelden) moest ik denken aan zijn voorganger Pieter Smit, die veel lastige bijeenkomsten met humor probeerde te relativeren met de uitroep “Zeg maar nee, dan krijg je er twee!”.

Toegegeven, die kwinkslag vond meestal in beslotenheid plaats, maar op de een of andere manier …

Frans Muijzers

Zie ook:

http://www.fransmuijzers.pvda.nl/