Julio Poch hoopt gedurende het aanstaande massaproces in Buenos Aires zijn onschuld aan te kunnen tonen. Zijn logboeken werden meermalen zorgvuldig geanalyseerd waaruit telkenmale bleek dat hij de afgrijselijke ‘dodenvluchten’ niet kan hebben uitgevoerd. Hij was niet gekwalificeerd om het soort toestellen te vliegen die voor die vluchten werden gebruikt. Ook heeft hij nooit een opleiding gevolgd om die vliegtuigen te mogen besturen. Hij was straaljagerpiloot, op een vliegtuigtype met plaats voor één of twee vliegers en had, gedurende de dictatuur, zijn handen vol met zijn werk voor defensie.
Hij is ook nooit gestationeerd geweest op locaties waar de misdaden plaatsvonden maar honderden kilometers er vandaan, vaak op vliegdekschepen.

Zo zijn er talloze bewijzen aan te dragen die zijn onschuld onomstotelijk bewijzen. Althans, bezien door Nederlandse ogen. Zijn advocaten in Nederland en Argentinië weten dat er geen enkel bewijs bestaat tegen Julio Poch. “In Nederland zou hij na twee weken op vrije voeten zijn geweest,” verklaarde zijn Nederlandse advocaat, Mr. Geert-Jan Knoops. Dat is waar. Poch is onschuldig maar niet hij staat terecht; het betreft hier een politiek proces waarbij - gegrond of ongegrond - koppen moeten vallen.
Poch loopt de kans om als onschuldige tot een levenslange gevangenisstraf te worden veroordeeld. Waarom? Daarvoor moeten wij de Argentijnse mentaliteit leren te begrijpen.

Kort geleden zocht ik contact met HIJOS, de organisatie van kinderen van slachtoffers van de laatste Argentijnse dictatuur voor Identiteit, Rechtvaardigheid, tegen Vergetelheid en Zwijgen. Deze organisatie wil - al dan niet terecht - dat het Openbaar Ministerie de eventuele betrokkenheid van Jorge Zorreguieta, de vader van prinses Máxima, bij het laten verdwijnen van burgers gedurende de dictatuur, onderzoekt. Deze organisatie kent Argentinië als geen ander.

In een schriftelijke reactie op mijn verzoek tot het leggen van contact tussen HIJOS en de Foundation Justice for Julio Poch werd het volgende gesteld: “Gezien de systematiek van de dictatuur om onderdanen te betrekken bij de uitvoering van hun beleid, is er een behoorlijk grote kans ziet dat P. zelf gevlogen heeft.”
Kortom, zelfs deze opstandige, Argentijnse organisatie gaat er vanuit dat onschuld niet kan bestaan.
Verder wordt gesteld: “Het is het niet goed om alles voor waar aan te nemen wat advocaten of media laat zien en dat de logboeken niet zo eenduidig zijn zoals ze hier willen doen voorkomen.”

Met andere woorden; de nazaten van verdwenen Argentijnen gaan er op voorhand vanuit dat er met papieren is geknoeid, dat deskundigen en advocaten liegen. Een zaak die volgens onafhankelijke, militaire deskundigen onmogelijk is maar met de Argentijnse achterdocht doodleuk voor waarheid wordt aangenomen. Dat voorspelt niet veel goeds voor de heer Poch die zich binnenkort, gedurende een massaproces, met omgekeerde bewijslast moet verdedigen tegen misdaden die hij niet heeft gepleegd. Op enige sympathie van het Tribunaal hoeft hij niet te rekenen. Dat moge duidelijk zijn. Evenmin op het achterhalen van de waarheid.

De voormalige collega’s van Poch, Tim Weert en Edwin Reijnoudt Brouwer, die het nodig vonden om in Nederland belastende verklaringen tegen Poch af te leggen hebben klaarblijkelijk geen idee wat zij hebben aangericht. Dat geldt ook voor het Nederlandse OM dat Poch - zonder hem te verhoren - via Spanje aan Argentinië uitleverde.

Weert is nog steeds gezagvoerder. Een copiloot schreef op de website Airworks: “Wordt hij op z'n bedrijfstelefoon gebeld. Neemt op, blijkt dat het een journalist is van een of ander blad die op een of andere reden zelfs het nummer van zijn bedrijfstelefoon heeft achterhaald. Gevolg: zijn gemoedstoestand verandert naar teleurgesteld, boos en opgefokt en dan moet onze vlucht nog beginnen.”
Met andere woorden; Weert zou een tijdje betaald verlof moeten nemen om de vliegveiligheid niet in gevaar te brengen. Aan Transavia de taak om dit te bewerkstelligen.

Mr. Knoops toonde zich op 4 oktober ‘optimistisch’ na een vertrouwelijk gesprek op het Ministerie van Justitie. Het is te hopen dat dit optimisme resulteert in steun aan Poch, het monitoren van zijn ‘proces’ want zonder die ondersteuning uit zijn inmiddels eerste vaderland, Nederland, is Julio Poch kansloos in Argentinië. Ondanks alle feiten die zijn onschuld aantonen is Poch op voorhand schuldig terwijl het tegendeel het geval is. Bezien door een Nederlandse, rechtvaardige bril. De waarheid wordt door de Argentijnen zelf anders geïnterpreteerd. Een kafkaëske gedachte en een schande voor de Nederlandse rechtsstaat.

#142: - Zaak Poch; zonder hulp geen schijn van kans.

Ik hoop dat deze petitie door iedereen die gelooft in zijn onschuld wordt getekend. Dit is echt te verdrietig voor woorden, dat hij zich waarschijnlijk niet eens kan verdedigen omdat ze ervanuit gaan dat alles vals en mee geknoeid zou zijn en dus niet relevant.

Er is geen enkel bewijs van schuld, alleen bewijs van onschuld en dat wordt weggeschoven onder het grote tapijt.

#142: - Zaak Poch; zonder hulp geen schijn van kans.

Het was de inmiddels ontslagen chef van Tim Weert en Edwin Reijnoudt Brouwer, Jeroen Engelkes, die het veel later
nodig vond om aangifte te doen tegen Poch bij de KLPD over vermeende uitlatingen van de heer Poch, gedurende een diner op Bali in 2003, waar Engelkes zelf niet bij was. Er was slechts bij hem geroddeld. Tegenover de vroegere Transavia-directeur Peter Legro verklaarde hij desgevraagd 'dat hij zelf nooit met Poch over de zaak had gesproken maar zich als wereldburger
moreel verplicht voelde om aangifte te doen'. Welke concrete 'bewijzen' het OM had om Poch, die niet werd verhoord en van niets wist, via Spanje aan Argentinië uit te leveren moet voer voor journalisten zijn. Een mooie taak voor Zembla of het Uur van de Wolf? Dat puzzelstukje komt ongetwijfeld boven water.