Variabele arbeidstijd FOD Financiën

Gezien het de bedoeling is om overheidsdiensten steeds meer te doen gelijken op privébedrijven denkt men er goed aan te doen om in alles en nog wat steeds die privésector achterna te hollen. Allerhande symptomen en ‘uitvindingen’ hebben we de laatste 20 jaar mogen ondergaan, van onschuldige tot minder onschuldige. Een greep uit het assortiment:
- het veralgemeend gebruik van allerhande - meestal Angelsaksische - termen en afkortingen als BPR’s, GOCS, SLR’s en SLA’s, benchmarking, cockpits, task managers, management tools, e-learning, workflow’s, datamining…we hebben nu een N-1, een N-2 een N-3 … als baas, tot je vraagt - zelfs aan de betrokkene zelf - waarvoor die N nu eigenlijk staat, niemand die het schijnt te weten (? nerd, nul, iets anders?). Ik heb een bekende N- ooit eens horen zeggen op een roadshow over de tobe’s en de assssissen dat men in Brussel tot het besef gekomen was dat men met het personeel opnieuw in het Nederlands zou moeten leren communiceren, want dat het anders niet verstaanbaar over kwam….m.i. een nog steeds te ontwikkelen competentie bij betrokkenen…
- een steeds verder gaande centralisatie op diverse vlakken, zoals locaties (met de nodige (mobiliteits)problemen, die men daarna nog eens compleet gaat afwimpelen op het personeel), controleactiviteiten (computermodellen ontnemen elke zin tot initiatief, zelfs het recht op …)
- outsourcen of wegsaneren van bepaalde onderdelen (bijvb. ontmanteling CBO-systeem)
- invoering van nieuwe beoordelingssystemen met een erg vergaand gevaar op ontsporingen i.g. het subjectieve karakter ervan, en met een ingebakken bron van nieuwe frustraties en ergernissen.
- de facto afschaffen van verlof voor bloedgeven (trouwens met de welwillende steun en zelfs voorzet van het Rode Kruis, waarvoor dank na > 30 jaar trouwe dienst).
- afschaffen van allerhande systemen die ingevoerd werden met het oog op een betere combinatie werk – privéleven
-…
Alleen stel ik vast dat men op politiek vlak (incl. het politiek benoemde management) er blijkbaar niet in slaagt om enkel de ongetwijfeld aanwezige positieve eigenschappen uit “de privé” over te nemen, maar dat men ook de negatieve overneemt. Erger nog, elementen die in ‘de privé’ reeds hun louter vermeende positieve karakter hebben bewezen worden overgenomen en er worden negatieve sporten bedreven die men in grote privébedrijven niet zou dulden. Onder de meest omvattende sporttak ambtenaren-bashen (of was het ambetantenaren…) [wikipedia: mondeling aanvallen of …afzeiken] is een groot deel van de politieke top er blijkbaar van overtuigd bij de volgende verkiezingen te kunnen scoren. Jan met de Pet krijgt allerhande maatregelen opgelegd door de politiek, maar het zijn de ambetantenaren die voor de uitvoering moeten zorgen, en die daarbij de boter mogen eten. Als politicus kan je dan maar beter de ambtenaar in een slecht daglicht stellen en de schijnwerpers afwenden. Ten tijde van de Romeinen kende JC deze politieke tactiek reeds als ‘verdeel en heers’, en in die periode werden de tollenaars ook al de bomen in gejaagd. Daar ambtenaren-bashen goed ligt bij het traditionele diepblauwe kiesvee , mag hiervoor als beloning gerekend worden op een aantal trouwe stemmen voor politici uit deze hoek. Dagelijks wordt er echter geponeerd dat er veel te veel ambtenaren zijn in België…dan zijn er ook veel te veel kiezers uit die hoek.
Welnu, ik denk niet dat een human resources manager, een CEO of een lid van de Raad van Bestuur van een groot privaat bedrijf, op de straatstenen en dan nog voor de camera’s, er een dagelijkse sport kan van maken om ‘zijn’ human ressors belachelijk te maken, te schofferen, uit te kafferen voor nietsnutten, profiteurs, ambetantenaren ed.
De eerste de beste manager die naam waardig, weet dat hij zijn medewerkers moet motiveren en dat je dat niet kan door hen te pesten; een tevreden medewerker presteert nml. beter, is trouwer,…Een goede baas is er één die weet dat er toch gewerkt wordt, zelfs als hij er niet is (ah… daarom dat men vanaf rang A3 geen RC meer krijgt en elke werkdag op bureau zal moeten zijn). Een die dit niet beseft, zal het in een bedrijf niet lang uitzingen, maar ja de Administratie is geen bedrijf he, hier gelden andere wetten…toch?
Wat hier unilateraal beslist is inzake variabele arbeidstijden, is in de ogen van de politiek een gewonnen schaakspel (dergelijk spel kent een winner en een loser), men probeert het echter te verkopen als een win-win (misschien kunnen ze eens een poll doen om te weten hoeveel er voor de aanpassing zijn?).
Het zal echter eindigen met een andere eindstand, nml. een lose–lose, of misschien zijn er toch een paar kleine winnaars: de verzuring van de samenleving, en zij die er baat bij hebben dat - wat eens, lang lang geleden, als modeladministratie door het leven ging - nog een extra lading zand in de raderen krijgt.
Begin 2013 heette het nog uit de mond van de vorige Minister van Financiën dat zijn medewerkers opnieuw trots moest zijn op hun job en organisatie. Elders werd regelmatig gesteld dat het een ganse uitdaging werd om nu maar vooral in de toekomst voldoende gekwalificeerd personeel te vinden en vooral te houden. Misschien moeten we eens samenleggen voor een GPS of een kompas voor de Heren uit Brussel want, dit lijkt mij op zijn zachts gezegd niet écht het juiste pad.
Akkoord, van een moderne Administratie kan en mag men verlangen dat die kostenefficiënt werkt, maar wel enkel zoveel als redelijk mogelijk, nu ontstaat de indruk dat men zelfs beter wil doen dan de beste privéboetiek, en daartoe zelfs de meest nutteloze veranderingen wil opleggen. Men verliest bovendien uit het oog dat een overheidsinstelling toch net nog iets anders is dan een bedrijf.
Oh, graag toch nog een laatste tip voor een quick win aan onze “beleidsverantwoordelijken”, maak de fiscale wetgeving duidelijk en eenvoudig, en gooi alle koterijen over boord (je moet maar eens de VAA bepalen in en bedrijf met een wagenpark van 20 verschillende auto’s). Dan kunnen de bedrijven zich opnieuw toeleggen op hun corebusiness en kunnen uw getrouwe dienaars doen wat ze verondersteld zijn te doen, nml. zorgen dat iedere belastingplichtige naar godsvrucht en vermogen eerlijk zijn steentje bijdraagt aan de maatschappij waarvoor jullie een mandaat kregen om het te besturen als een goede huisvader, en waarvoor jullie een, met de door ons binnen gehaald centen, dan een eerlijk verdiend loon krijgen.