Schrikbeeld van sharia

Onderzoeker Machteld Zee (promovenda  in religie- en multiculturalismestudies )

Vrouwen die door hun dronken man worden geslagen, moeders die door toedoen van hun echtgenoot in de schulden belanden en scheiden dat niet mogelijk is omdat de man daarvoor geen toestemming geeft. Het is een greep uit de schokkende zaken die onderzoeker Machteld Zee aantrof in een shariarechtbank.

De kersverse doctor woonde als één van de weinige Nederlandse onderzoekers shariarechtszaken bij in Engeland. Dinsdag promoveerde Zee op het proefschrift dat ze erover schreef. Schokkend vond ze de getuigenissen van de vrouwen tijdens die rechtszaken. Volgens Zee was er absoluut geen sprake van de vrijheid en gelijkheid die we gewend zijn in een westerse democratie.

In 1982 werden in Engeland shariarechtbanken ingevoerd door fundamentalisten uit Saoedi-Arabië en Egypte. Het zijn rechtbanken die islamitische wetten gebruiken, gebaseerd op religieuze bronnen. Voor haar onderzoek bezocht Zee drie islamitische rechtbanken. Ook sprak ze met de hoogste Engelse rechter die in 2008 in het openbaar betoogde dat moslims recht hadden om sharia te gebruiken, omdat dat zou horen bij hun cultuur. „Toen ik hem interviewde, vroeg hij me wat er eigenlijk gebeurde bij die shariarechtbanken. Ik stond versteld dat hij dat zelf niet wist. Hoe kun je dan zo’n speech geven?”

In een hoekwoning in een verpauperde wijk in Londen huisde de eerste rechtbank die Zee bezocht. Het onthaal was vriendelijk, maar de verhalen die voorbijkwamen, waren dat allerminst. „Sommige binnenkomende dames waren gesluierd, anderen droegen lippenstift. Van alle zaken die spelen, gaat 95 procent over religieuze echtscheidingen. Vrouwen deden bijvoorbeeld een scheidingsverzoek, omdat hun man hen mishandelde of in de schulden had gestoken.”

Die vrouwen kunnen niet gewoon weg bij zo’n man. Een deel van de moslims moet volgens Zee niet alleen scheiden voor de staat, maar ook bij een islamitische rechtbank. „Doet een vrouw dat niet en legt ze het aan met een andere man, dan wordt dat gezien als overspel en daar staat de doodstraf op. In Engeland is er angst voor eerwraak en als de vrouw gaat reizen naar een land waar het islamitische recht wel geldt, zoals in Pakistan en Iran, kan een doodvonnis worden voltrokken.”

Ze sprak met een Pakistaanse vrouw die van haar man was gescheiden. De vrouw wilde eigenlijk niet religieus scheiden, omdat ze daar geen waarde aan hechtte. Toen haar gemeenschap daar lucht van kreeg, dreigden mensen het huis van haar ouders, die nog in Pakistan woonden, in brand te steken.

Dwang

„De rechten van vrouwen worden structureel geschonden. Voorstanders zeggen dat ze zich vrijwillig aan dit recht onderwerpen, maar een bedreiging is gewoon dwang.” Onwetendheid bij autoriteiten over moslimfundamentalisten en hun regels hebben er volgens Zee voor gezorgd dat shariarechtbanken in Engeland konden worden ingevoerd.

En dat schrikbeeld ligt ook hier op de loer, vreest ze. Zee hekelt vooral politiek correcte elites die de fouten van fundamentalistische moslims met de mantel der liefde blijven bedekken. „In Nederland frustreren multiculturalisten het debat over de radicale islam door hun tegenstanders als racisten te betitelen. Daardoor kan de kern van het probleem niet worden aangepakt.”