Laat het maar meteen duidelijk zijn: ik spreek voor allen. En zoals jullie wel bekend zal zijn heb ik altijd gelijk en wie het waagt mij tegen te spreken diskwalificeert zichzelf.

En dus zet ik al mijn linksige en dus verheven opvattingen stevig neer. Ter meerdere eer en glorie van de Socialistische Heilstaat. Verstanden? Daar zijn geen maagden, geen vaten bier en geen technobeats. Wel heel veel gelijkheid.

Lieden die niet geheel volgens mijn linkse opvattingen denken zijn nazi’s, klootzakken en – mijn favoriete scheldwoord tegenwoordig – tuig. Onmensen kun je enkel bestrijden door ze te ontmenselijken, nietwaar?

Niet mee eens? Dan moet u wel een rat zijn, een kakkerlak of een dwergkonijn.

Ik ben het volk. Een ander volk is er niet. Ik heb gelijk. Een ander gelijk is er niet. Ik heb de juiste morele instelling, een andere moraal dan de mijne kan niet bestaan.

Het liefst zou ik morgen nog een socialistische dictatuur instellen. Maar dat heb ik niet gezegd. Maar nu ik het zo teruglees lijkt het me eigenlijk wel een goed idee, als ik tenminste de Grote Roerganger mag zijn. Natuurlijk mag dat, sterker nog: het moet. Ik ben het volk, ik ben de aanvoerder, ik wijs de vijanden aan.

Eigenlijk houd ik wel van die tweedeling: de goeie en de slechten. De goeie, dat ben ik. De slechten zijn: 1. De Amerikanen 2. De Israëliers 3. De Europeanen 4. De christenen 5. Alle andere God-gelovigen 6. (vooruit dan) de verdwaalde jongens en meisjes van Daesh. Waarbij aangetekend dient te worden dat die laatste categorie geheel en al voortvloeit uit de misdadige nazi-praktijken etcetera etcetera en dat ik ze geen Daesh mag noemen omdat de Amerikanen dat ook doen.

Moet ik nu alles twee keer zeggen? Recht in de banken! En je kop houden!

Op naar de dictatuur van de gelijkschakeling, laten we ons bevrijden van de twijfel en de neiging het nog niet te weten. Ik weet het, dus jullie weten het ook. En iedereen die daar anders over denkt is een handlanger van etcetera etcetera.

Ik ben het volk. Jullie kunnen discussiëren wat jullie willen, maar het zal niet helpen. Ik overschreeuw jullie, ik blaas jullie op een hoopje, mijn hoopje.

Capito?

Einde van de les. Klappen! Dank u, dank u.

Mooi. En nu naar Parijs of Brussel. Het Vrije Westen zoekt nog wat kanonnenvoer.

Het zou nog jaren duren voor de Europese natiestaten beseften dat Zweig gelijk had. Na 1945 drong bij velen door welke ravage het nationalisme had aangericht. Dat mocht nooit meer gebeuren. Een aantal natiestaten begonnen aan een opwindend politiek en cultureel experiment: de eenmaking van Europa, waarbij ze zonder geweld een deel van hun soevereiniteit afstonden en hun economieën vervlochten, terwijl ze elkaar kort voordien hadden willen vernietigen. Hoewel beide wereldoorlogen diepe gaten hadden geslagen in haar culturele bewustzijn, kon Europa nog steeds dromen van een wereld waarin ze haar idealen zou verwezenlijken. Ooit zouden alle mensen broeders worden onder de vleugels van de vreugde, opperde de EU hymne.

Het nationale belang

Intussen was er aan de overkant van de oceaan iets heel anders aan het gebeuren. Na 1945 begon de Koude Oorlog. De Verenigde Staten van Amerika ontwikkelden samen met hun wapenarsenaal een gevaarlijk gif: het rabiate nationalisme. Meest typerend aan die vorm van nationalisme is het buitenlandse beleid dat erbij hoort. Critici beschuldigden de VS van imperialisme, maar ze waren fout. In de tijd van de koloniale imperia waren er steeds Europese leiders die stelden dat het algemene belang van het hele rijk de belangen van hun eigen land overtroefde. Het rabiate nationalisme daarentegen onderschikt alles aan ‘het nationale belang’ en ‘de nationale veiligheid’. Daardoor krijgt het een aantal uiterst schadelijke eigenschappen.

Zelfs wanneer een volk aanvankelijk vecht voor belangrijke idealen, begint het die te verraden als het in de greep van het rabiate nationalisme komt. Na de ervaring van de Tweede Wereldoorlog en de cruciale overwinning op het nazisme, wilde de VS de vrijheid garanderen van andere volkeren door hen te beschermen tegen het ‘totalitarisme’. Maar door de absolute prioriteit van het nationale belang verloor dat ideaal zijn kracht en geloofwaardigheid. Meer en meer diende het als masker voor het onderschikken van de hele wereld aan het vermeende belang van de Amerikaanse natie.

Voor een natiestaat die aan rabiaat nationalisme lijdt, lijkt alles toegelaten om dat belang te behartigen. Dat was ook het geval in de VS: het destabiliseerde met infiltratie en geweld democratisch verkozen regeringen en organiseerde staatsgrepen. Het bracht dictators aan de macht. Wanneer het goed uitkwam, voorzag de Amerikaanse regering guerillabewegingen van wapens of gaf het financiële en militaire steun aan regimes die terrorisme sponsorden. Spionnen kregen vaak vrij spel. Met andere woorden, het buitenlandse beleid van het rabiate nationalisme houdt systematische overtredingen in van het internationale recht en de elementaire ethiek.

Deze buitenlandse politiek vertoont veel overeenkomsten met een ander fenomeen: het terrorisme. In welke zin? Wel, zoals S.N. Balagangadhara en wijzelf stellen, ligt de kern van het terrorisme erin dat het misdaad transformeert tot heldendaad. Terroristen moorden maar ervaren hun daden als uitingen van een uitzonderlijke moraliteit die ver voorbij de gewone verplichtingen gaat. Fundamenteel stellen ze de daad van een man die een verdrinkend kind redt en daarbij zelf sterft (omdat hij niet kan zwemmen) gelijk aan de daden van mannen die een school binnenwandelen en willekeurig kinderen beginnen dood te schieten. Het gaat in hun ogen om voorbeeldige handelingen die alleen heiligen en helden zouden stellen. 

Met andere woorden, terrorisme maakt van het misdadige het lovenswaardige. En dat is nu net wat het rabiate nationalisme ook doet. In naam van het nationale belang, keurt het niet alleen immorele en illegale daden goed, maar transformeert het die bovendien tot buitengewone morele verwezenlijkingen. Zo bleef de VS haar rampzalige buitenlandse beleid omtoveren tot het vrijgevige schenken van vrijheid en veiligheid aan een wereld die leefde onder dreiging.

Symbiose met terrorisme

Door die fundamentele overeenkomst voedt het rabiate nationalisme het terrorisme in de landen waar het toeslaat. Het moedigt bij lokale bewegingen en regimes een tendens aan die vaak al aanwezig is: het transformeren van hun eigen wandaden tot heldendaden in naam van een natie. In het Midden Oosten, Afghanistan en Pakistan beriepen die bewegingen zich meer en meer op de islam om dat te doen. Hun zelfbeeld was dat ze als vertegenwoordigers van de moslimnatie een oorlog aan het vechten waren tegen de vijanden van God en de krachten van het kwade.

Net zoals terrorisme zich voedt aan rabiaat nationalisme, gebeurt ook het omgekeerde. Ze lijken elkaars tegenpolen, maar eigenlijk leven ze in symbiose. In de nasleep van 9/11 aanvaardden de Amerikaanse president en zijn adviseurs niet toevallig het zelfbeeld van de terroristen. Ze stapten mee in de vermeende oorlog, denkende dat het een koud kunstje zou zijn om die te winnen. Toen Bush zei ‘ofwel ben je met ons; ofwel met de terroristen’, beaamde Osama Bin Laden dit, maar voegde hij wel toe dat de ‘westerse kruisvaarders’ die terroristen waren. Als antwoord verkochten leiders als Bush en Blair eens temeer immoraliteit als uitzonderlijke moraliteit. Ze logen systematisch tegen hun eigen bevolking om zogezegd de wereldorde te beschermen. Intussen is welbekend hoe hun rampzalige interventies in Irak die orde mee om zeep hielpen.

En zo zijn we gekomen tot de wereld van vandaag. Ook de terroristen van IS zien zichzelf als nationale helden die heldhaftig vechten en niet als misdadigers die moorden. Ze beweren dat ze het kalifaat vertegenwoordigden, een natie van alle ware moslims die ze hier op aarde gaan bewerkstelligen. Ze denken dat ze buitengewone ‘radicale’ strijders zijn met ongeziene moed en opoffering, die vanuit de ogen van gewone mensen waanzinnig lijken. En dat is het verhaal dat het Westen niet alleen omhelst, maar nu ook van de daken schreeuwt: het zijn ‘geradicaliseerde moslims’, ‘psychopaten’, ‘gekken’, ‘fanatici’ ...

Waarvan we getuige zijn in Parijs is niet gewoon de poging van de terroristen tot het uitbreiden van het slagveld van hun vermeende oorlog, maar hun succes in het uitvoeren van hun agenda. Frankrijk is in staat van oorlog, beweert de Franse regering en beaamt de publieke opinie. In naam van de natie en haar waarden wil François Hollande grondwettelijke vrijheden en rechten inperken waarvoor het Franse volk eeuwenlang vocht, intussen nog een paar steden platbombarderen, grenzen sluiten, maandenlange noodtoestanden uitroepen en meer middelen investeren in de veiligheidsdiensten. Die maatregelen staan als doelstelling beschreven in de handboeken van de terroristen; ze zijn uitingen van de symbiose tussen terrorisme en rabiaat nationalisme.

De ideologen

Het is moeilijk om er naast te kijken: het rabiate nationalisme heeft Europa besmet. Ons beroepende op de waarden van vrijheid en de rechtsstaat, gaan we net die waarden met de voeten treden – en dat alles voor ‘de nationale veiligheid’ en ‘het nationale belang’. Nochtans hebben decennia ervaring van de VS getoond dat die begrippen niet alleen incoherent maar ook buitengewoon schadelijk zijn: alles wat de Amerikanen deden in naam van hun nationaal belang, heeft zich tegen hen gekeerd en de wereld onveiliger dan ooit gemaakt. Hoe komt het dat zovelen daar al die tijd blind voor bleven? Waarom hebben politici en intellectuelen niet de integriteit om dit grandioze bedrog te bestrijden?

Om dat te begrijpen is nog een dimensie van het rabiate nationalisme nodig: het vernietigt de zoektocht naar kennis over de mens en vervangt die door ideologie. De VS deed dit tijdens de Koude Oorlog. De regering pompte geld in de universiteiten om menswetenschappers te kweken die de Amerikaanse ideologie van vrijheid zouden verkopen. Duizenden academici stonden op de CIA loonlijst. In allerlei disciplines deed men mee aan projecten die hallucinant zijn voor elk mens met enig moreel bewustzijn. Psychologen gebruikten bijvoorbeeld psychiatrische patiënten als proefkonijnen en ontwierpen martelpraktijken. De geheime diensten infiltreerden onderzoeksinstellingen en studentenbewegingen overal ter wereld. En dramatisch genoeg: ook kritische academici ruilden kennis in voor ideologie, maar dan wel de ideologie van ‘political correctness’.

Net als in het terrorisme is de rol van de ideologen duidelijk: ze moeten de feitelijke wereld (wandaden) transformeren tot een imaginaire wereld (heldendaden). Eens de universiteiten er genoeg hadden geproduceerd, konden die zich verspreiden in de samenleving. In de politiek worden ze spin doctors; in de academische wereld professoren; in de media topjournalisten; in de zakenwereld reclamejongens. Allen delen ze dezelfde eigenschap: ze zijn niet bezig met hoe de zaken zijn maar met hoe die overkomen. Politici moeten overkomen als ‘goede en krachtdadige bestuurders’ bij ‘de kiezer’; universiteiten zijn bedrijven die ‘branding’ nodig hebben; de media moeten ‘kijkcijfers’ halen. De reclamejongens zijn ten minste eerlijk en geven toe dat ze bereid zijn alles te vertellen om hun product te verkopen.

Radicalisering?

Vandaag is Europa in sneltempo de symbiose tussen rabiaat nationalisme en terrorisme aan het invoeren. In Frankrijk zien we hoe de adviseurs van Hollande hem in het oor fluisteren dat hij ‘krachtdadig’, ‘streng’ en ‘onbevreesd’ moet overkomen in de ogen van het Franse volk. In Vlaanderen imiteren we op knullige manier wat de rest van het Westen ons voordoet. We hebben onze eigen ‘krachtdadige’ politici die de oorlog willen aangaan met ‘het moslimextremisme’. In de woorden van onze minister van binnenlandse zaken, gaan zij hele buurten ‘opkuisen’ door elk huis te laten controleren. Ze zeggen dat het dagelijks leven gewoon moet doorgaan en dat we niet mogen toelaten dat de terroristen angst zaaien, maar nemen maatregelen die dat beter doen dan gelijk welke terrorist kan dromen.

Het succes van het rabiate nationalisme uit zich in het feit dat de ergste gevallen niet eens in nationalistische cirkels terug te vinden zijn. Ons prototype is de socialist Hans Bonte. Hij herhaalt eindeloos praatjes over ‘radicalisering’. Hij trekt eigenhandig zonder advies het dreigingsniveau van zijn gemeente naar het hoogste niveau op. Hij is een goede leerling van de Amerikanen, die hem workshops gaven over hoe je hen het best papegaait: hij pleit voor een ‘war on weapons’ in Brussel – ongetwijfeld net zo intelligent als de ‘war on drugs’ van Reagan en de ‘war on terror’ van Bush, twee gigantische politieke mislukkingen. Maar ja, zoals de spin doctors vertellen: zo veel mogelijk in de media komen om stemmen te verwerven.

We leggen ook onze eigen collectie ideologen aan. Professoren van de UGent tot de KULeuven staan paraat om clichés over ‘radicalisering’ en ‘de oorlog tegen het terrorisme’ te komen verkopen in de televisiestudio’s. Het liefst van al voeren de media academici op met namen die afkomst uit een moslimland suggereren en die een ‘gematigd’ standpunt vertegenwoordigen. Het voorbije jaar sprongen ‘radicaliseringsexperten’ als paddestoelen uit de grond.

Maar door ‘radicalisering’ als het probleem te zien, sluipt een afschuwelijk gevaar binnen: we aanvaarden het zelfbeeld van de terroristen, namelijk hun bewering dat ze de radicale vertegenwoordigers van de ware islam zijn. Zo zal het rabiate nationalisme zijn tegenstander vinden in een andere natie: ‘de moslimnatie van het kalifaat’. Dit is het model dat IS aan de wereld wil opleggen; het is het model dat Europese nationalisten en racisten in de loop van de volgende jaren zullen onderschrijven; samen zullen ze het verwerkelijken.  

De bloem van onze cultuur

‘Een wereld van terreur vereist nu eenmaal krachtdadige maatregelen’, zegt men maar al te graag, ‘trouwens wat is jouw alternatief’? Wel, wat we nu doen is aan de pest van terrorisme het gif van rabiaat nationalisme toevoegen. We stimuleren dezelfde symbiose tussen de twee die al zo veel schade toebracht aan de wereld. Het alternatief voor het innemen van gif is duidelijk: stop eerst met het in te nemen; achterhaal welk gif het is en hoe het werkt; zoek vervolgens een tegengif en neem daarvan de juiste dosis.

De vraag die ons als Europeanen in de ogen staart moet duidelijk zijn: laten we het nationalisme de bloem van onze cultuur vergiftigen, deze keer voorgoed? Zullen we aan onze kinderen een Europa nalaten dat het slagveld is van een vermeende oorlog tussen ‘de wereldwijde moslimnatie’ en onze eigen ‘democratische naties’? Of gaan we eer doen aan de staatsmannen en staatsvrouwen die streefden naar de eenmaking van Europa na de ravage van het nationalisme, aan de verwezenlijkingen van onze voorouders, aan de idealen van vrijheid en recht waarvoor zij vochten, aan de pracht van onze eigen cultuur?

1. Tentenkamp Maximiliaanpark is extreem-linkse activistenpost (De Wever, ATV, 20/09)

Dergelijke aantijgingen zijn een belediging aan het adres van officiële, erkende en gewaardeerde NGO’s en organisaties zoals Vluchtelingenwerk Vlaanderen, Dokters van de Wereld en het Rode Kruis. Zij waren het die er samen met talrijke vrijwilligers en bezorgde burgers voor zorgden dat er orde en organisatie in het kamp kwam. Het is geen sinecure dat er op zo’n kleine plek mensen samenleven zonder nodige voorzieningen. Toch bleef chaos uit en dat is dankzij hun inzet. De overheid daarentegen, schitterde in afwezigheid. Ze reageerde pas op 8 september en wel door de inrichting van pré-opvang in de WTC toren. De WTC-voorzieningen konden aanvankelijk het aanbod van de NGO’s niet zonder meer vervangen.

2. We moeten kinderbijslag beperken voor vluchtelingen om de sociale zekerheid te redden. (Rutten en Smeyers, HLN, 21/09)

Budgettair klopt hier alvast niets van. 0.1% of 6 miljoen euro van kinderbijslag gaat naar vluchtelingen. De overige 99.90% of 6 miljard euro dus niet. Bovendien is het systeem nu het volgende: vluchtelingen die werken, openen het recht op kinderbijslag op basis van hun arbeid. Zij dragen bij aan het systeem en hebben dus logischerwijze ook recht op de verzekering tegen risico’s die het systeem bevat. Erkende vluchtelingen die nog niet werken, hebben recht op bijslag uit het bijstand systeem. Deze groep is vrij beperkt. Studie wijst 55% van de vluchtelingen na 4 jaar in ons land, werkt. De echte bedreiging van onze sociale zekerheid zijn dus niet de vluchtelingen maar wel het besparingsbeleid van de regeringen.

3. Vluchtelingen mogen geen voorrang krijgen bij sociale woningen (Homans, Radio 1, 10/09)

Geen enkele partij of organisatie vraagt dat vluchtelingen voorrang zouden krijgen bij de toewijzing van sociale woningen. Vluchtelingen die op basis van hun inkomen en vermogen recht hebben op een sociale woning moeten net als vele Vlamingen geduld oefenen. Veel geduld. In Vlaanderen staan 80.000 mensen op de wachtlijst. De minister heeft 15% bespaard op de bouw van sociale woningen. Vluchtelingen zullen overwegend op de private huurmarkt terecht komen, waar ook een capaciteitsprobleem heerst. Dat oplossen moet de echte prioriteit zijn van de minister.

Het werd nog gekker toen de minister beweerde dat vluchtelingen met een huis in Syrië niet in aanmerking kwamen voor inschrijving op de wachtlijst. Tactloos, en een denkfout. Sociale woningen zijn er voor mensen die op de markt geen huis kunnen kopen of huren en voor wie het basisrecht op wonen dus niet gelenigd is. Vluchtelingen vallen hier wel degelijk onder.

4. Tentenkamp is blijkbaar te knus (Francken, VRT, 8/09)

Op 22 juli bracht de eerste asielzoeker de nacht op straat door omdat DVZ de aanvraag niet kon registreren. Zonder registratie, heeft een asielzoeker geen recht op opvang. Het aantal niet geregistreerde asielzoekers steeg en spoedig verrees een tentenkamp in het Maximiliaanpark naast DVZ. Eind augustus verbleven er al meer dan 500 asielzoekers. De regering had dit kunnen vermijden, maar ze bleef halsstarrig vasthouden aan de maximale grens van 250 registraties per dag. Ze heeft daardoor mee het ‘knusse’ kamp in stand gehouden. Dit terwijl eenvoudige ingrepen zoals basisregistratie, de druk bij DVZ had weggenomen. Zelfs de buitenlandse pers fronst hierbij de wenkbrauwen. “België heeft zijn grenzen misschien niet gesloten, maar probeert op zijn manier devluchtelingenstroom in te dammen. In België moeten asielzoekers zich melden bij de Dienst Vreemdelingenzaken. Er is slechts één loket voor het hele land, op de benedenverdieping van een ambtenarengebouw, in de wijk van de kantoortorens in Brussel”, schrijft Die Welt.

Het beste bewijs dat de uitspraak van Francken niet klopt, is dat veel asielzoekers juist wél naar de pre-opvang zijn beginnen gaan vanaf het moment dat die meer was dan een veldbed voor de nacht. Medische opvang, psychologische bijstand, en het feit dat de pre-opvang ook overdag toegankelijk werd, maakten daarbij duidelijk het verschil.

5. Oorlogsvluchteling ben je tot je een grens overgestoken bent waar je veilig bent. Daarna gaat het om economische vluchtelingen. (De Wever, HLN, 05/09)

Deze uitspraak strookt niet met de Conventie van Geneve. De 143 landen die dit verdrag ondertekenden, verbonden zich er toe om asielaanvragen te onderzoeken en om tijdens die onderzoeksprocedure de asielaanvrager op te vangen. De Europese Dublin regel is specifieker en zegt dat de asielzoeker asiel moet aanvragen in het land langs waar hij de Unie binnenkomt. Maar dat staat niet in de conventie en er kan dan ook van afgeweken worden. Het spreidingsplan dat de Europese Commissie zal uitrollen, is alvast een afwijking op Dublin.

Bovendien schetst De Wever een simplistisch beeld. Aanvankelijk zijn Syriërs immers naar de buurlanden gevlucht. 4 miljoen Syriërs vluchtten naar Turkije, Libanon en Jordanië. Daar leefden ze in vluchtelingenkampen, of ze gingen er naar dorpen en steden en poogden hun leven verder te zetten. Libanon en Jordanië hebben de Conventie niet ondertekend en voeren evenmin een integratiebeleid. Turkije ondertekende het verdrag wel, maar behield de geografische clausule waardoor Syriërs er geen bescherming kunnen genieten. Dat maakt het voor Syriërs moeilijk om er te leven. Maar het blijven wel mensen die niet terug kunnen naar hun land omdat ze er risico lopen op vervolging en die dus onder Geneve vallen.

Het Commissariaat-Generaal voor de Vluchtelingen heeft het het laatste woord. Dat is de Belgische onafhankelijke instantie die elke asielaanvraag grondig onderzoekt. Economische vluchtelingen maken geen kans op erkenning. Momenteel erkent het CGVS 65% van de aanvragen. Bij de Syriërs loopt dit zelf op tot 95% en meer.

6. Al die economen zeggen dat migratie een zegen is voor de samenleving, de economie en de sociale zekerheid: flauwekul. Als burgemeester van Antwerpen kijk ik naar de cijfers en weet ik genoeg (HLN, 05/09)

Op de korte termijn investeert een samenleving in nieuwkomers, met name in ondersteuning bij huisvesting, arbeidsparticipatie, taalonderricht, e.d. Op de lange termijn echter, zijn economen en experten het er over eens dat samenlevingen netto winnen bij migratie. Want, becijferden ze, migranten zijn jong en gezond en gaan nog decennia actief zijn op de arbeidsmarkt. De kost voor onderwijs valt weg en gezien hun leeftijd kosten ze weinig aan gezondheidszorg.

De lange lijst van onderzoekers die deze analyse onderbouwden, toont dat ze niet gelinkt zijn aan pro-migratiedenktank, maar aan gerenommeerde instellingen als de WTO, de EC universiteiten. Dan is er nog de hoge scholingsgraad en dito werkervaring van de Syriërs, die goed aansluit bij de ontvangende kennismaatschappijen. Werkgevers waren er dan ook als de kippen bij met jobaanbiedingen. De enige reserve die experten hebben, gaat over laaggeschoolde instroom die in concurrentie met de eigen arbeidsreserve slechte werk – en loonomstandigheden in stand houden. Dat is een belangrijk aandachtspunt.

7. Eigen grenzen sluiten is bijna onvermijdelijk (De Wever, 26/08, Ter Zake)

De aanhoudende vluchtelingenstroom en het intra-Europees wantrouwen, doet angstige en onmachtige politici grijpen naar de meest onwenselijke voorstellen. Het sluiten van de Europese binnengrenzen is er een van. Vele landen voelen zich gesterkt door Duitsland dat na een ‘Wir schaffen das’, prompt gerichte en tijdelijke grenscontroles invoerde. Maar grenscontroles invoeren, iets wat volgens het Schengen verdrag zeker is toegelaten zolang het tijdelijk en gemotiveerd is, is van een heel andere orde dan bepleiten om de grenzen te sluiten. Wie een dergelijke uitspraak doet, plaatst zich in de groep van politici als Victor Orban, de Hongaarse president die zich de toorn op de hals haalde door vluchtelingen als illegalen te behandelen en het leger tegen hen in te zetten.

De grenzen sluiten is geen oplossing. Het zal chaos en paniek te weeg brengen. Het is ronduit belachelijk te geloven dat Europa dit moet zou moeten doen als antwoord op de vluchtelingeninstroom.

8. De Wever: 'Ik ben pro-Schengen, maar als dat vrije verkeer ook een vrij verkeer van criminelen en terroristen aan het worden is, dan moet je daar grenzen aan stellen.' (ter zake 26/8/2015)

Terrorisme experts zien geen aanwijzingen dat er zich IS-strijders ophouden tussen de vluchtelingen. Jihadi’s zijn onversneden misdadigers die bij voorkeur onder de radar blijven en de drukke Balkanroute, waar regelmatig pers opduikt, liever mijden. Ze willen geen risico lopen dat hen plots vingerafdrukken worden afgenomen. Toch waarschuwen de autoriteiten in Italië en Egypte recent voor de mogelijkheid dat IS-strijders zich onder de vluchtelingen mengen. Hoewel er voorlopig nog geen harde bewijzen zijn, is waakzaamheid geboden.

Tegelijkertijd kan je er niet omheen dat alle terroristische aanslagen in Europa gepleegd zijn door mensen die in Europa wonen en er zijn opgegroeid. En dat radicalisering intussen terecht hard wordt aangepakt. Oorlogsvluchtelingen stigmatiseren draagt echter geen oplossing aan.

9. “Europamoetvluchtelingenverplichtspreiden.” (Francken, Ter zake, 24 augustus 2015 in Ter Zake)

Staatssecretaris Francken klaagt dat een handvol Europese landen zo goed als 80% van de asielzoekers opvangen. Hij wil dat de landen in Oost-Europa ook hun deel doen. Dat is een terechte vraag. De huidige instroom asielzoekers kan beter gespreid worden over alle lidstaten. Die solidariteit is afwezig. Sommige lidstaten, zoals Tsjechië of Slovakije nemen liever geen asielzoekers op.

De Dublin verordening bepaalt dat het land waar de asielzoeker binnenkomt, verantwoordelijk is voor de behandeling van de aanvraag. Daardoor werd de druk op landen als Italië, Griekenland onhoudbaar. De Europese Commissie legde een plan op tafel dat afweek van deze regels: een spreidingsplan waarbij alle lidstaten naar draagkracht en vermogen asielzoekers opvangen. Franckens’ klacht werd gehoord. Maar alle gekheid op een stokje: de 4 Europese parlementsleden van N-VA stemden op 29 april jl. samen met Vlaams Belang tegen dit plan.

10.België is een magneet voor vluchtelingen. (De Wever, HLN, 05/09)

De tijd dat België bij de Europese top 5 landen behoorde wat betreft de instroom van asielzoekers, ligt al even achter ons. Zelfs wanneer we rekening houden met het recente spreidingsplan van de

Europese Commissie om 160.000 mensen die vastzitten in Italië en Griekenland te spreiden, vangt België net iets minder dan 4% op van de asielzoekers die naar de EU komen. Daarmee doen we ons deel van wat nodig is en dat is maar goed ook. Maar het is niet zo dat we onze inspanningen uitstijgen boven die van Zweden of Duitsland.