De testosteronbom bestaat niet, Wilders

Het is de angst die alle andere angsten inmiddels overtreft. Je hoorde ‘m in Assen, in Amersfoort en in Enschede. ‘Mijn dochters moeten elke dag langs die hal met 600 alleenstaande mannen,’ sidderde een moeder. Een zachtaardig uitziende vrouw zei in Het Journaal het prima te vinden als er vluchtelingengezinnen in haar stad werden opgevangen. ‘Maar niet die mannen allemaal.’ Waar ze bang voor was? Resoluut: ‘Mijn kinderen.’ Een man sloot zich daarbij aan: ‘Ik heb ook een dochtertje van zes.’

Geert Wilders nam het in de Kamer vandaag voor deze mensen op. Nederlandse gezinnen, zo zei hij, zitten niet te wachten op ‘testosteronbommen die het leven voor hun vrouwen en dochters onveilig maken.’

Niemand spreekt het met zoveel woorden uit. Maar de reden dat het vooral ‘de mannen’ zijn die angst aanjagen is natuurlijk overduidelijk. Die kunnen zich niet beheersen. Die zullen zich vergrijpen aan onze vrouwen. Die staan al zo lang droog dat ze de eerste de beste griet in Ter Apel bespringen.

Als er iets is waar vluchtelingen nog meer op azen dan sociale voorzieningen, dan zijn het onze vrouwen en dochters. Geen geweren, maar hormonen, zijn volgens Wilders hun belangrijkste munitie.

Nieuw is die angst natuurlijk niet. Het beeld van de migrant als verkrachter is al ongeveer zo oud als xenofobie zelf. Meer primair krijg je het haast niet. Al in de Griekse oudheid gingen de mythen over de Perzen die vrouwen kwamen roven. De barbaren plunderden het Romeinse Rijk niet alleen, ze vierden hun lusten ook bot op de beschaafde vrouwen. Om nog maar niet te spreken over Afrikanen, die in de Westerse cultuur al eeuwen lang symbool staan voor seksuele losbandigheid.

In Edward Saïds klassieker Orientalism, over de manier waarop het Westen de exotische Ander cultureel representeert, komt het continu terug. De Oriënt, zo schrijft Saïd, was voor het Westen altijd al een belediging van het seksuele fatsoen. ‘Alles uit de Oriënt ademde gevaarlijke seks en bedreigde de hygiëne en binnenlandse beschaving met haar buitensporige seksuele vrijheid.’

De Mexicanen die de grens over komen zijn niet zomaar Mexicanen, fulmineerde Donald Trump onlangs. ‘They’re rapists.’ Ook hij staat daarmee in een lange traditie. Republikeinse politici beginnen om de haverklap over verkrachtende Mexicanen. Als je in Californië verkracht wordt, is het waarschijnlijk door iemand die daar eigenlijk niet mocht zijn, zei een Amerikaans afgevaardigde in 2007. De typering van de seksbeluste Mexicaan gaat zelfs terug tot de negentiende eeuw, liet Politico onlangs mooi zien. En in films van begin twintigste eeuw zijn het steeds de migranten die de lelieblanke vrouwen komen roven en molesteren.

Is er een reden voor die angst? Uit onderzoeken blijkt in Amerika keer op keer dat immigranten niet oververtegenwoordigd zijn als daders bij zedenzaken. Jarenlang werd een asielzoeker voor de verkrachting en moord van Marianne Vaatstra verantwoordelijk gehouden. Het bleek een boer uit een nabijgelegen dorp. Vluchtelingenwerk ontkrachtte de mythe onlangs nog eens: nee, het zijn geen jonge mannen die hun gezin in de steek laten.

Bij het woord testosteronbom dacht ik zelf tot voor kort aan een puberjongen van een jaar of 15 die af en toe de woorden ‘tieten’ en ‘kut’ in een treinstoel kerft. Mijn angst voor zijn hormonen heb ik inmiddels onder controle. Ik wens de bange moeders hetzelfde toe.