In 2010 publiceerde Martin Bosma zijn boek De schijn-élite van de valse munters. Als partij-ideoloog van de PVV is het zijn taak om de intellectuele leegte van zijn in slecht Nederlands twitterende Leider te verhullen. Een tweede, niet minder belangrijke, taak is het maskeren van het feit dat Geert Wilders en zijn beweging niets anders is het prototype van hedendaags fascisme.

Niet lang na de publicatie hebben zowel Willem Drees jr als de historicus Ronald Havenaar al aangetoond dat de stelling van Bosma dat twee voorname sociaal-democraten, oud-premier Drees en de intellectueel Jacques de Kadt, zijn denkbeelden zouden delen, niet deugt. Bosma, zo tonen zij aan, doet niets anders dan citaten uit hun context halen, of maar voor de helft zijn weergegeven, opdat hij zijn leugenachtige beeld van de waarheid kan schetsen. (De – uiteraard op geen enkel feit gebaseerde – beschuldiging van Bosma dat ondergetekende in zijn essay De eeuwige terugkeer van het fascisme de opvattingen van Menno ter Braak niet correct zou weergeven is dan ook een schoolvoorbeeld van pure projectie, en zijn ongeëvenaarde kunst van het liegen…)

De artikelen van Willem Drees jr en Ronald Havenaar over de werkwijze van Bosma waren onthullende kanttekeningen. Het is de enorme verdienste van Jan Jaap de Ruiter dat hij als wetenschapper dat heeft gedaan wat gedaan moet worden: op rustige, objectieve wijze de feiten controleren in het werk van een man die als de intellectuele strateeg van de beweging die de facto binnen de Nederlandse regering een enorme macht heeft.

De onderzoeksresultaten die De Ruiter presenteert spreken voor zich. Van alle stellingen die Bosma poneert, is het gros – of het nu gaat over de relatie christendom en democratie, zijn liefde voor het jodendom, het wezen van de islam, de relatie tussen socialisme en nationaal-socialisme, zijn verdedigen van de vrijheid van meningsuiting, het gedoemd zijn van de multiculturele samenleving en zijn geloof in de heilstaat van een monocultuur – gebaseerd op erg selectief citeren, gebrek aan echte kennis, feiten ondergeschikt maken aan zijn ideologie, kortom: leugens. En met al deze leugens wordt de grootste leugen gepresenteerd: de islamiet is de vreemdeling die altijd onze grootste vijand zal zijn. ‘Uitsluiting’ noemt De Ruiter dat. Met een citaat van Primo Levi wijst hij erop dat de uiterste consequentie daarvan altijd onvermijdelijk vernietiging is.

Jan Jaap de Ruiter is een mild man. Hij wil de term fascisme niet gebruiken (daarvoor in de plaats hanteert hij het eufemisme ‘pvv-isering’), hij presenteert alle feiten voordat hij een conclusie geeft, en waar mogelijk gunt hij Bosma het voordeel van de twijfel. Het is juist deze mildheid en de nuchtere presentatie van een objectieve analyse door een wetenschapper die enkel en alleen geïnteresseerd is in het zoeken naar de waarheid achter de feiten, die de voornaamste conclusie zo onvermijdelijk en schokkend maakt: met de PVV in het centrum van de macht regeert de leugen weer.