Halbe Zijlstra (VVD) zoekt ruzie met wapenhandelaren

 

Halbe Zijlstra van de PVV met leden wil de wapenhandel gaan aanpakken:

“Mensen die wapens leveren, zijn wat mij betreft net zo schuldig aan terrorisme als de mensen die ze gebruiken”

Wie is eigenlijk een terrorist? Is dat iemand die niet op de loonlijst staat van een regering? Of juist wel?
Of is het iemand die via via in opdracht van en tegen betaling door een regering de vreselijkste dingen uithaalt?
Zeg het maar.

Er is naast wellicht vele andere mogelijke definities van wat een terrorist is, misschien nog wel een.
Stel, een dictator voert oorlog met zijn buurland.
Aan dat buurland hebben de Amerikanen verschrikkelijk de pest en dus hebben ook de vazalstaten van de VS waaronder Nederland verschrikkelijk de pest aan dat buurland van onze vriend de dictator.
En die dictator krijgt om zijn oorlog een beetje fatsoenlijk te kunnen voeren, van de VS allerlei hulp in de vorm van wapenleveranties en inlichtingen over de vijand van onze vriend.
Nou is onze vriend de dictator behalve niet echt zachtzinnig voor het buurland waar ie mee in oorlog is, dat ook niet als het gaat om minderheden in eigen land.
Zo komt het dat op een dag onze bevriende dictator gifgas inzet tegen een opstandige minderheid. De grondstoffen voor dat gifgas zijn door een gewiekste zakenman uit Nederland geleverd. Er vallen duizenden doden en een schok van walging gaat door de wereld.
Is die dictator die wel ‘onze vriend’ is in zijn oorlog tegen zijn buurland nou een terrorist in de ogen van Zijlstra?
En die zakenman?
Die zakenman wordt vele jaren na de oorlog veroordeeld tot een lange gevangenisstraf wegens medeplichtigheid aan oorlogsmisdaden.
Nou is het zo dat voor de export van die grondstoffen een vergunning moest worden afgegeven door de Staatssecretaris Buitenlandse Handel van het Ministerie van Economische Zaken.
Laat die staatssecretaris van destijds die de vergunningen gaf voor de export van troep waarvan hij wist of op zijn minst kon weten dat het gebruikt zou worden voor het plegen van oorlogsmisdaden, het huidige VVD-erelid Frits Bolkesteinn zijn.
Dus luidt de vraag aan Halbe Zijlstra heel simpel: ‘Wanneer wordt Frits Bolkestein, jullie ere-VVD’er, voor de rechter gebracht?’

Omar Khawa stierf op 16 maart 1988 in Halabja, een Koerdisch stadje in Noord-Irak. In zijn armen had hij zijn zoontje, een baby nog. Hij had proberen te vluchten voor de ‘stille bommen’, afgeworpen door Saddam Hoesseins luchtmacht. Ze explodeerden niet, maar verspreidden dodelijk gas. Naar schatting vijfduizend mensen stierven. In de Anfal-campagne, waar de gifgasaanval op Halabja deel van uitmaakte, werden nog eens tussen de vijftig- en honderdduizend Iraakse Koerden door Saddams troepen vermoord. Het was zijn wraak voor hun steun aan Iran, waarmee Irak al sinds 1980 in oorlog was. Omar Khawa werd postuum beroemd. De foto van zijn lichaam op de stoep van zijn huis, zijn dode zoontje in zijn armen geklemd, ging de hele wereld over en werd het symbool van de wreedheid van Saddam Hoesseins regime. De aanval op Halabja was de grootste gifgasaanval op een burgerdoel ooit.

Ook Frans van Anraat is nu wereldberoemd, bij leven en welzijn. Vanaf 1984 was hij de belangrijkste leverancier van chemicaliën aan Irak waaruit onder meer het dodelijke mosterdgas werd gemaakt dat niet alleen in Halabja, maar ook bij tientallen andere gifgasaanvallen, zowel op burgerdoelen als op Iraanse militairen, werd gebruikt. In 2005 werd hij door de Nederlandse rechter veroordeeld tot vijftien jaar gevangenisstraf. Vorige week legden internationale media vast hoe hij er in hoger beroep twee jaar bovenop kreeg. Hij werd veroordeeld tot zeventien jaar gevangenisstraf voor zijn leveranties van thiodiglycol (tdg), een essentieel bestanddeel – een ‘sleutelvoorloper’ – van mosterdgas. Door Van Anraat geleverde chemicaliën die gebruikt werden voor het vervaardigen van zenuwgassen als tabun, VX en sarin liet de rechter buiten beschouwing.

Van Anraat was de eerste Nederlander die terechtstond voor medeplichtigheid aan genocide sinds het beëindigen van de Bijzondere Rechtspleging na de Tweede Wereldoorlog. Dat het Iraakse regime genocide pleegde op de Koerden werd volgens het Haagse gerechtshof niet afdoende bewezen. Dat Van Anraat medeplichtig was aan oorlogsmisdaden wel. Vandaar zijn hoge en onvoorwaardelijke straf, die door het gerechtshof uitdrukkelijk als voorbeeld werd gesteld aan ‘mensen of bedrijven die (internationaal) handelen, bijvoorbeeld in wapens of mede daartoe te gebruiken grondstoffen’. Volgens het hof ‘moet [hun] worden ingescherpt dat zij – indien zij geen grote waakzaamheid betrachten – bij hoogst ernstige misdrijven betrokken kunnen raken’.

Het boek van de chemicaliënleveranties aan Saddam Hoessein door Nederlanders leek met Van Anraats veroordeling gesloten. Maar de rechter heeft het met zijn waarschuwing aan het einde van het vonnis met een harde klap weer opengeslagen. Ook de Nederlandse bedrijven kbs en Melchemie leverden voorlopers voor gifgassen aan Irak, zij het eerder, voordat er exportrestricties van kracht waren, en beperkter dan Van Anraat. In totaal leverden Nederlandse bedrijven 45 procent van de Iraakse grondstoffen voor chemische wapens. Van Anraat alleen is verantwoordelijk voor 38 procent daarvan.

‘Van Anraat is niet veroordeeld omdat hij de in- en uitvoerwet overtrad’, zegt Frank Slijper van Campagne tegen Wapenhandel. ‘In het proces stond centraal of hij had kunnen weten dat de tdg die hij in grote hoeveelheden leverde geen civiele toepassing kón hebben. Die vraag kun je ook stellen bij de leveranties van een bedrijf als kbs, dat vóór de exportrestricties 250 ton tdg leverde aan Irak. Eerder had bijvoorbeeld BasF een order afgewezen, omdat het gifgasproductie vermoedde. Ik zou wel eens willen zien hoe een rechter daarover oordeelt.’
 
Ook de Nederlandse overheid is bij de dodelijke leveranties betrokken. Nederlandse bedrijven werkten niet bepaald in een vacuüm. Het ministerie van Economische Zaken heeft zijn uiterste best gedaan de lijst met chemicaliën die niet naar Irak mochten worden uitgevoerd zo kort mogelijk te houden. Daarover ontspon zich in 1984 een felle strijd met het departement van Buitenlandse Zaken. Een zwarte hoofdrol aan de zijde van EZ werd vertolkt door vvd’er Frits Bolkestein, destijds staatssecretaris voor Buitenlandse Handel.

In april vorig jaar wijdde het vpro-radioprogramma Argos twee uitzendingen aan de kwestie. Frank Slijper deed voor Argos onderzoek naar de chemicaliënleveranties door Nederlandse bedrijven aan Irak in de jaren tachtig. Daartoe deed hij een beroep op de Wet Openbaarheid Bestuur. Vorige week, vlak voor de veroordeling in hoger beroep van Van Anraat, publiceerde Campagne tegen Wapenhandel het rapport Nederland en de chemische wapens van Irak, een uitwerking van het Argos-onderzoek, aangevuld met materiaal dat pas na de uitzendingen door het ministerie werd vrijgegeven. Tezamen met de Argos-afleveringen uit april 2006 schetst het rapport een onthutsend beeld van de dubbele moraal die de Nederlandse overheid hanteerde.

Al in januari 1981, als de oorlog met Iran nog geen jaar gaande is, zet Irak een dodelijk zenuwgas in tegen Iraanse militairen. Er vallen honderd doden. Het ontgaat de internationale gemeenschap. Maar de toenmalige Nederlandse ambassadeur in Irak, Meindert Schorer, is waakzaam. Hij meldt in oktober 2005 tijdens zijn verhoor in het proces tegen Van Anraat dat hij al in 1982 sterk vermoedde dat Irak gifgas inzette tegen Iraanse soldaten. In de uitzending van Argos op 28 april 2006 herhaalt hij dat. Bovendien zegt hij dat hij in 1982 al codeberichten naar Nederland heeft verstuurd waarin hij meldde dat Saddam strijdgassen inzette. Uit de documenten die Frank Slijper loskreeg blijkt zelfs dat Nederland al in 1981 op de hoogte was. Maar de regering ondernam geen actie. Voor de export van chemicaliën naar Irak die nodig zijn voor de vervaardiging van strijdgassen hoefde geen vergunning aangevraagd te worden.

Op 3 november 1983 stapt Iran naar de Veiligheidsraad en beschuldigt Irak van het inzetten van gifgassen. Er volgt een onderzoek door de Verenigde Naties dat de beschuldiging bevestigt. Op initiatief van Nederland, dat tijdelijk lid is van de Veiligheidsraad, veroordeelt de raad het gebruik van chemische wapens. Irak wordt daarbij niet met name genoemd. Toch ontbrandt dan reeds de strijd tussen de ministeries van Buitenlandse en Economische Zaken. Irak kondigt aan dat ‘dit zeker zijn weerslag zal hebben op de relatie tussen Irak en Nederland’, en daarop zit Economische Zaken niet te wachten. Het ministerie wil de handelsbetrekkingen met het olierijke Irak op peil houden, oorlog of geen oorlog. EZ stelt nijdig dat er ‘vooroverleg’ had moeten plaatsvinden, waarbij ‘de mogelijke economische consequenties’ van de veroordeling belicht hadden kunnen worden.

In 1983 meldt Iran 34 Iraakse gasaanvallen. Irak plaatst fikse orders voor chemicaliën bij Melchemie en kbs. Nederland doet niets. Pas in april 1984 onderneemt het ministerie van Buitenlandse Zaken actie, maar pas als de Amerikanen Nederland dringend verzoeken in te grijpen omdat Irak vijfhonderd ton thiodiglycol heeft besteld bij een Nederlands bedrijf. Buitenlandse Zaken, geleid door minister Hans van den Broek (cda), stelt voor om 21 stoffen die gebruikt kunnen worden als voorlopers voor strijdgassen zo snel mogelijk aan een vergunningplicht te onderwerpen. Er is geen tijd te verliezen, want het Iraakse strijdgasprogramma draait op volle toeren.

Economische Zaken protesteert onmiddellijk. Diverse stoffen op de lijst hebben ook civiele toepassingen. EZ wil deze dual use-chemicaliën vrij van vergunningen houden. Bolkestein krabbelt op een nota: ‘In geval van gerechtvaardigde twijfel moet niet worden opgetreden.’ Hij bedoelt: als niet zeker is of de stof door Irak zal worden gebruikt voor gifgas, moet hij uitgevoerd kunnen worden. Bolkestein haalt ook andere argumenten uit de kast: Nederland zou geen eenzijdige actie tegen Irak kunnen ondernemen omdat de Tweede Kamer eerder is voorgehouden dat dat ook niet kon tegen Zuid-Afrika; andere landen zouden de Nederlandse leveranties overnemen. Buitenlandse Zaken werpt tegen dat voor een groot deel van de stoffen in Nederland orders zijn geplaatst door Irak en dat ze dus verdacht zijn. Uiteindelijk, na veel getouwtrek, wordt een compromis bereikt: elf chemicaliën die grondstoffen vormen voor gifgassen, tien minder dan BZ wilde, worden onderworpen aan een vergunningplicht. Onder meer natriumcyanide, een grondstof voor blauwzuurgas, wordt van de lijst geschrapt. Vermoedelijk is het ingezet in Halabja, samen met mosterdgas. Waterstoffluoride, een grondstof voor het zenuwblokkerende sarin-gas, komt evenmin op de lijst.

Door het dwarsliggen van Bolkestein treedt de maatregel pas in werking op 5 februari 1985. Zijn departement blijft in de loop der jaren proberen de lijst te beperken. De zakelijkheid van zijn ministerie blijkt onder meer uit een geheim rapport van 6 april 1984, getiteld Gebruik chemische strijdmiddelen in Iran-Irak, opgesteld door een ambtelijke werkgroep van BZ en EZ. Argosciteerde eruit. ‘Voor deze laatste vijf stoffen zijn bij Nederlandse bedrijven door Irak orders geplaatst voor zo grote hoeveelheden dat civiele toepassing is uitgesloten.’ Verderop heet het desalniettemin: ‘Gezien de civiele toepassingen lijkt een exportbeperking van deze stoffen niet gewenst.’

Hoezeer de koopman de dominee overheerst blijkt als Bolkestein op 31 maart 1983 tijdens een bezoek aan Bagdad een overeenkomst met Irak sluit voor economische en technische samenwerking. Als een jaar later het parlement bezwaar maakt tegen ratificatie van het verdrag, gezien de gruwelijke reputatie van de Iraakse troepen, drukt hij die toch door. Tijdens het debat zegt hij: ‘Het sluiten van deze overeenkomst kan helaas niets veranderen aan die oorlogstoestand.’ Ook zijn cda-opvolger Yvonne van Rooy kent weinig scrupules. Op 16 maart, cynisch genoeg op de eerste dag van de gasaanval op Halabja, die dan nog niet bekend is, ontvangt zij de Iraakse onderminister van Handel. Tijdens zijn bezoek wordt hij niet gewezen op de inzet van verboden strijdgassen. Economische Zaken heeft slechts het handelsbelang voor ogen.

Arnold Karskens, oorlogsverslaggever voor Nieuwe Revu, publiceerde vorig jaar Geen cent spijt, een boek over Frans van Anraat, die hij in 1991 tijdens de eerste geallieerde aanval op Irak tegen het lijf liep in een hotellobby. Sindsdien volgde hij Van Anraat met argusogen en interviewde hij hem enkele keren. In 1992 maakte hij de Nederlandse Unscom-inspecteur Cees Wolterbeek attent op de schimmige zaakjes van Van Anraat. Als getuige-deskundige speelde Wolterbeek, die een lijvig dossier opstelde over Van Anraats leveranties, een belangrijke rol in het proces. In 2003 leidde een artikel van Karskens in Nieuwe Revu de ondergang van Van Anraat in. ‘Het ministerie van Justitie meldde me dat zijn delicten verjaard waren. Het zou gaan om een economisch vergrijp. Hierop kwamen kamervragen van de SP en werd uitgezocht of Van Anraat kon worden vervolgd voor het schenden van het internationaal recht. Uiteindelijk hebben ze hem gepakt op oorlogsmisdaden. Die verjaren niet.’

Karskens wijst erop dat het Nederlandse vergunningenbeleid niet heeft kunnen voorkomen dat Van Anraat vanaf 1984 de belangrijkste chemicaliënleverancier werd voor het Iraakse gifgasprogramma. ‘Van Anraat wist dat er mensen vermoord werden met zijn chemicaliën. Hij ging door met handelen na Halabja. Van mij had hij veroordeeld mogen worden voor genocide. Van Anraat is de grootste Nederlandse oorlogsmisdadiger ooit. Er wordt geschat dat hij 120.000 slachtoffers heeft gemaakt, doden en gewonden. Dat is veel meer dan Nederlandse SS’ers voor hun rekening hebben genomen. Publiciteit rond dit soort zaken is heel belangrijk. We moeten ervoor zorgen dat bedrijven nooit meer kunnen zeggen dat ze niet wisten dat bepaalde chemicaliën gebruikt kunnen worden als grondstoffen voor gifgas.’

Campagne tegen Wapenhandel pleit voor een onderzoek naar de leveranties aan Irak in de jaren tachtig, in de hoop dat daarmee openheid komt over een zwarte bladzijde in de Nederlandse geschiedenis. Frank Slijper: ‘Alleen met een onderzoek kun je het brede kader schetsen van bedrijfsleven en politiek, zodat duidelijk wordt in welke sfeer de chemicaliën geleverd zijn. Als een parlementair onderzoek niet haalbaar is, moet desnoods een commissie van deskundigen gevormd worden.’

Ook Arnold Karskens acht een onderzoek zinvol: ‘Nederlandse bedrijven keren steeds terug in publicaties over de chemicaliënleveranties aan Irak. We zijn het verplicht omdat de Nederlandse rol zo belangrijk was, en omdat we ons opwerpen als hoeders van het internationaal recht. Vergeet niet dat de Iran-Irak-oorlog de grootste chemische oorlogvoering was sinds de Eerste Wereldoorlog.’

Een onderzoek zou ook helderheid kunnen bieden over de vraag of de Nederlandse overheid en zelfs voormalig staatssecretaris Frits Bolkestein gedagvaard dienen te worden. In de Argos-uitzending van april vorig jaar zei hoogleraar internationaal strafrecht Herman van der Wilt dat slachtoffers van de gifgasaanvallen zouden kunnen uitzoeken of Bolkestein civielrechtelijk aan te klagen is. ‘Je zou kunnen zeggen dat Bolkestein faciliterend is bezig geweest. (…) Er zijn duidelijke aanwijzingen van kwade wetenschap. Bijdragen van bedrijven die onder zijn verantwoordelijkheid vielen konden bepalend zijn voor heel veel menselijk leed.’

Frank Slijper van Campagne tegen Wapenhandel: ‘De documenten tonen dat Economische Zaken pogingen tegenwerkte om voor gifgas benodigde chemicaliën aan een exportvergunning te onderwerpen. Het ministerie, met Bolkestein als staatssecretaris voor Buitenlandse Handel voorop, heeft getraineerd en gesaboteerd. Het gevolg was dat willens en wetens chemicaliën werden uitgevoerd waarvan duidelijk was dat ze niet voor civiele doeleinden gebruikt zouden worden, wegens de aard van het spul, de bestemming en de grote hoeveelheden. Ik ben geen jurist, maar ik zou de stelling wel aandurven dat met name Economische Zaken medeplichtig is geweest aan oorlogsmisdaden. Het zou goed zijn als ook daarover duidelijkheid komt.’

   Arnold Karskens, Geen cent spijt: De jacht op oorlogsmisdadiger Frans van Anraat. Meulenhoff, 206 blz., €16,95

Nederland heeft niets geleerd

Nederland hanteert nog altijd een dubbele moraal inzake chemische wapens. In 1997 werd het Internationale Verdrag Chemische Wapens van kracht dat verbiedt chemische wapens te bezitten, te verspreiden en te produceren. Nederland behoorde tot de eerste ondertekenaars en biedt onderdak, in Den Haag, aan de Organisation for the Prohibition of Chemical Weapons, die toezicht houdt op de naleving van het verdrag.

Daar staat tegenover dat Nederland nog steeds exportvergunningen verleent voor de levering van chemicaliën aan landen die een dubieuze reputatie hebben op het gebied van chemische wapens. Campagne tegen Wapenhandel ontdekte dat onder de bestemmingen van in 2005 verstrekte exportvergunningen landen zijn die in het bezit zijn van chemische wapens, het Verdrag Chemische Wapens niet ondertekend hebben, of bekend staan als doorvoerhavens naar landen waaraan Nederland zelf niet zou leveren. Drie voorbeelden uit een lange lijst:

Israël: in bezit van chemische wapens; ratificeerde het verdrag niet. Kocht in Nederland grondstoffen voor mosterdgas, en de zenuwgassen tabun en sarin.

Taiwan: bezit chemische wapens. Kocht een grondstof voor mosterdgas.

Soedan: heeft chemisch-wapenprogramma; verwikkeld in binnenlands conflict in Darfur met genocidale trekken. Kocht een voorloper van blauwzuurgas.

 

 

Kamer wil extra geld voor landen rond de EU

De regeringspartijen vinden dat er extra geld moet gaan naar de crisisgebieden rond de Europese Unie. VVD en PvdA willen 35 miljoen euro vrijmaken voor steun aan vluchtelingen en versterking van de democratie. 

Een deel van het geld is bestemd voor vluchtelingen in landen als Libanon en Jordanië. Dat zou kunnen via organisaties als UNHCR en UNICEF. Volgens VVD-Kamerlid Ten Broeke moeten opvang, onderwijs, voedselhulp in vluchtelingenkampen worden verbeterd. "Op die manier moet vluchtelingen perspectief worden geboden zodat ze niet in een gevaarlijk bootje de reis naar Europa hoeven te maken."

Fonds voor Regionale Partnerschappen

Een ander deel moet worden besteed aan een nog op te richten 'Fonds voor Regionale Partnerschappen'. Dat is bedoeld om steun te geven aan maatschappelijke organisaties in landen in het Midden-Oosten, de Westelijke Balkan en Oost-Europa waar het nu nog relatief goed gaat, maar die onder druk staan. 

"Beter is om te voorkomen dat stabiele samenlevingen onder druk komen te staan met nieuwe oorlogen en vluchtelingenstromen tot gevolg", zegt PvdA-Kamerlid Servaes. Hij noemt als voorbeeld Tunesië waar maatschappelijke organisaties een belangrijke rol spelen bij de overgang naar een democratie.

De extra middelen moeten vrijkomen door geld weg te halen bij VN-organisaties die minder presteren en door te bezuinigen op de Nederlandse bijdrage aan de 'Asian Development Bank'. 

Maar wacht eens even, zal menigeen twijfelen, in de Tweede Wereldoorlog lapte Hitler de neutraliteit aan zijn laars. De terroristen van IS zullen evenmin een neutrale houding van Nederland respecteren. Natuurlijk hebben de twijfelaars gelijk. Het pleidooi voor neutraliteit is onzin.

Wanneer zowat iedereen zal beseffen dat neutraliteit onzinnig is, meent daarentegen 70 procent dat grenscontroles dat niet zijn. Wat leert men in hemelsnaam op school? Is Piet Hein nog steeds een Nederlandse held? Of was hij een piraat? En de verhalen over grenzen lijken evenmin up-to-date. Er schijnen wonderbaarlijke krachten aan toegedicht te worden.

Laten we even terug in de tijd gaan. Na de Conferentie van Berlijn in 1884-1885 verdeelden vijftien Europese landen en de Verenigde Staten onder elkaar de Afrikaanse koek van goud, koper, rubber en andere natuurlijke grondstoffen. Tegelijkertijd werden in het tot dan toe achtergestelde Midden-Oosten enorme voorraden olie gevonden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog slaagden Frankrijk en Groot-Brittannië erin het Ottomaanse Rijk uit te schakelen en sloten ze het geheime Sykes-Picotverdrag, waarmee ze definitief de westerse invloed over het Midden-Oost vastlegden. Aangezien ze toegevingen aan bepaalde volkeren gedaan hadden, hertekenden Frankrijk en Groot-Brittannië de kaart om aan de onafhankelijkheidwensen tegemoet te komen. 

Na de Tweede Wereldoorlog was Frankrijk te veel verzakt om zijn machtspositie in het Midden-Oosten te behouden. Zijn rol werd ingenomen door de Verenigde Staten die inzagen dat hun eigen oliereserves te beperkt waren. Bovendien knoopten de Amerikanen contacten aan met Saoedi-Arabië dat door twee invloedrijke families tot een machtige speler uitgroeide. De Amerikanen ontplooiden er hun ontginningstechnieken, maar lieten het beheer van de olie aan de Saoedische regering in ruil voor een fikse vergoeding. Ten slotte kregen de joden hun eigen staat Israël. 

Koude Oorlog

Het westerse kolonialisme was ondertussen officieel begraven, maar de grootmachten bleven zich achter de schermen des te meer met de interne politiek van de nieuwe staten te bemoeien. Groot-Brittannië en Frankrijk bleven hun koloniale verleden evenwel met zich meeslepen. Verschillende landen begonnen zich tegen de vroegere kolonisatoren te verzetten, maar omarmden op hetzelfde moment de Verenigde Staten, aangezien zij meer aan hun nationalistische aspiraties tegemoet kwamen. De sterke positie van de Verenigde Staten wekte de aandacht van de toenmalige Sovjet-Unie die als tegenreactie in de Koude Oorlog ook bepaalde regimes begon te ondersteunen.

Ik wil geen Derde Wereldoorlog meemaken 

 

In 1973 viel de Sovjet-Unie vervolgens Afghanistan binnen. Op dat moment woedde de Koude Oorlog nog steeds hevig. De Verenigde Staten wilden koste wat kost vermijden dat zijn grootste vijand een belangrijke geopolitiek gebied inpalmde. Daarom besloot de Amerikaanse president Reagan een proxyoorloog te voeren. De Verenigde Staten zouden niet zelf Amerikaanse troepen naar Afghanistan sturen, maar lokale troepen (moedjahedien) financieren. Met de hulp van de Pakistaanse en Saoedische intelligentiediensten gaven ze op die manier het leven aan de Taliban die met guerrillatechnieken de Sovjettroepen versloegen. 

Die nederlaag was het begin van het einde voor de Sovjet-Unie. Enkele maanden later zou de Sovjet-Unie volledig uit elkaar vallen. De Verenigde Staten zegevierden. Het einde van de proxyoorlog was tegelijkertijd het begin van enorme chaos. Door de onenigheid onder de moedjahedien over wie de macht zou overnemen, ontstond een burgeroorlog. Eén man was slim genoeg om het Amerikaanse geld en de technische steun van de CIA in zijn voordeel om te buigen. Osama bin Laden scheurde zich af van de rest van de moedjahedien en creëerde de terreurgroep Al Qaida. 

11 september

 

De aanslagen op de WTC-torens en het Pentagon door Al Qaida luidden aan het begin van deze eeuw de opmars van het globale terrorisme in. Het anti-Amerikaanse sentiment groeide in het Midden-Oosten, omdat de geopolitieke spelletjes meer en meer wrevel opwekten. De reactie van de Verenigde Staten bleef niet uit. Na Afghanistan vielen de Amerikanen ook Irak binnen, om te verhinderen dat Saddam Hoessein zijn chemisch wapenarsenaal verder zou ontwikkelen. Vreemd genoeg hadden de Verenigde Staten, Frankrijk en Duitsland in de Iran-Irakoorlog Saddam Hoessein van chemische wapens voorzien om het nieuwe antiwesterse Iraanse regime een zware slag toe te brengen. 

Stilaan wordt duidelijk dat de plannen van Hoessein om in de grondstoffenhandel niet langer de Amerikaanse dollar te gebruiken, maar de gouden dinar in te voeren, de Amerikaanse belangen te veel zou schaden. Daarop besloten de Verenigde Staten en Groot-Brittannië militair in te grijpen. De internationale interventie stortte Irak in een chaos die ingevuld werd door Al Qaida. Onder leiding van al-Zarqawi begon de organisatie er tijdens het machtsvacuüm terreur te zaaien. Na zijn dood dook plots een nieuwe terreurtak op: Abu Bakr al-Baghdadi stichtte ISIL, de Islamitische Staat in Irak en de Levant.

Het discours rond de Syrische burgeroorlog focuste opnieuw sterk op de installatie van de democratie in plaats van een dictatoriaal regime dat chemische wapens tegen zijn burgers zou inzetten.

 

Recenter kwam een westerse coalitie ondanks een veto van de VN-Veiligheidsraad en onder het mom van de democratische waarden tijdens de Arabische Lente tussen in Libië. Opnieuw werd de militaire interventie in Libië gelegitimeerd door het mogelijke gebruik van chemische wapens. Khadaffi was evenwel al langer een doorn in het oog van de westerse grootmachten, omdat hij weigerde de westerse olie-interesses te verdedigen. Net zoals in Irak raakte het lande compleet gedestabiliseerd en momenteel probeert een rebellengroep verbonden aan ISI er de macht te grijpen. 

Syrië: angstaanjagende parallellen 

De huidige situatie in Syrië vertoont angstaanjagende parallellen. Ook daar wil de leider Bashar al-Assad niet langer de Amerikaanse, Britse en Franse oliebelangen dienen. Het discours rond de Syrische burgeroorlog focuste opnieuw sterk op de installatie van de democratie in plaats van een dictatoriaal regime dat chemische wapens tegen zijn burgers zou inzetten. Omdat de westerse publieke opinie niet langer achter een directe militaire interventie staat, lijkt het erop dat de Verenigde Staten via Saoedi-Arabië en Qatar rebellengroepen steunen om het regime van Assad te bestrijden. Ze lijken met andere woorden terug te grijpen naar de techniek van een proxyoorlog.

Waar de Taliban evenwel lange tijd één geheel was, is de versplintering van verschillende lokale groeperingen compleet. In de Syrische chaos is het niet meer duidelijk door wie het Vrije Syrische Leger, Al-Nusra Front, IS en de Koerdische strijders gesteund worden. Door de betrokkenheid van Rusland, dat al jaren een Syrische bondgenoot is, is het geopolitieke mijnenveld in Syrië compleet. Het lijkt erop dat de westerse grootmachten de controle volledig verloren hebben. Ze hebben een virus gecreëerd dat zich nu tegen het Westen verzet.

Derde Wereldoorlog

De geschiedenis heeft aangetoond dat militaire interventies geen enkele oplossing gebracht hebben. Wij, domme westerlingen, hebben lange tijd gedacht dat een gewapende strijd nodig was om onze westerse waarden te verspreiden. We hebben ons pijnlijk vergist. Onze politici konden onder het mom van de democratie hun vuile geopolitieke spelletjes spelen. Sterker nog, onze politici hebben in hun oliezucht de eigen verlichtingsidealen verloochend. De geopolitieke boemerang komt nu met de aanslagen in Parijs pijnlijk in ons gezicht terug, maar het leven van onschuldige burgers in het Midden-Oosten wordt al decennia dagelijks aan flarden geschoten.  

Imperiale ambities hebben ons al in twee wereldoorlogen gestort. Ik wil geen derde meemaken.

 

We hebben chaos gezaaid, we hebben zelf het terrorisme gevoed, we hebben onze koloniale ambities nooit van ons afgeschud. We hebben volkeren niet alleen in hun eigen land vernederd, we discrimineren ze vandaag als migranten nog elke dag. We hebben hun hoop afgenomen. Is het dan verwonderlijk dat ze zich gedesillusioneerd tegen ons wenden? Is het normaal dat we onder ons hun toekomst beslissen, zonder dat ze mee aan tafel zitten? Is het niet onze verdomde plicht vluchtelingen onderdak te bieden? Imperiale ambities hebben ons al in twee wereldoorlogen gestort. Ik wil geen derde meemaken. (Stampmedia/Laurens Soenen)

 

RTV Oost meldde dat een stuk over een wijk in Almelo waar veel uitkeringen getrokken worden het meest gelezen was. Twente was ooit een industriestreek, maar met het merendeel van de industrie weg uit Nederland is dat voorbij, voorbij. Namens het Centraal Bureau voor de Statistiek geeft het station vervolgens de top-10 van uitkeringstrekkend Nederland. Leerzame namen. 

1. Heerlen (57.770 inwoners) 25,98 procent
2. Kerkrade (29.950 inwoners) 24,37 procent
3. Brunssum (18.420 inwoners) 22,64 procent
4. Pekela (8190 inwoners) 22,59 procent
5. Hoogezand-Sappemeer (21.800 inwoners) 22,43 procent
6. Almelo (46.690 inwoners) 21,89 procent
7. Appingedam (7410 inwoners) 21,86 procent
8. Oldambt (24.200 inwoners) 21,69 procent
9. Emmen (68.890 inwoners) 21,63 procent
10. Stadskanaal (20.210 inwoners) 21,52 procent

Liefst vijf gemeenten in Oost-Groningen, drie in Zuid-Limburg en dan twee losse in al even opgegeven gebieden. “Streken die een armoedeprobleem hebben.”

Het ligt verder niet aan de boodschapgever – maar dit “armoedeprobleem” komt niet uit de lucht vallen. En u kunt er van op aan dat deze cijfers niet gegeven worden om de weg te wijzen naar een oplossing, maar om de hongerzweep harder te laten knallen. Laat dat maar aan Bruin II over.

 

 

 

Na de aanslagen in Parijs mag “terreurexpert” Beatrice de Graaf vrijwel overal op komen draven om haar zegje te doen. Het problematische daarbij is dat ze weigert haar partij-ideologische bril af te zetten (ze is kandidaat-senator voor de ChristenUnie) en dientengevolge kakelt ze als een kip zonder kop.

Wiet was het eerste dat het moest ontgelden. De Graaf wist bij DWDD te verkondigen dat “vrij verkrijgbare marijuana” een voedingsbodem voor terreur vormt. Nog los van het feit dat je eerder een hippie dan een jihadist wordt als je blowt, is het zo dat Frankrijk bijzonder streng is wanneer het op drugs aankomt. Enkel wiet bezitten kan je al een jaar cel opleveren of €3750 boete.

Vandaag waren games aan de beurt. De Graaf vertelt bij BNRdat het weliswaar niet zeker is dat de aanslagplegers in dit geval gebruik hebben gemaakt van het Playstation-netwerk “maar dat het wel één van de manieren is waarop jihadisten communiceren.” Die hoax is de wereld in geholpen door de N-VA-malloot Jan Jambon waarna Forbes er een schepje bovenop deed door te stellen dat communiceren via Playstation waarschijnlijk veiliger is dan geavanceerde encryptie omdat het moeilijk te monitoren zou zijn.

Wie echter de moeite neemt om de voorwaarden voor het gebruik van het Playstation-netwerk te lezen treft al gauw de zin “we reserve the right in our sole discretion to monitor and record any or all of your PSN activity”. Sony heeft gisteren ook gereageerd op het gerucht dat het Playstation-netwerk een jihadistenbolwerk zou zijn. “When we identify or are notified of such conduct, we are committed to taking appropriate actions in conjunction with the appropriate authorities and will continue to do so.” Let u in voorgaande zin vooral op het woord identify, dat geeft wederom aan dat Sony het eigen netwerk actief monitort. Dat mag geen verrassing zijn want wie Wikileaks een beetje volgt kan weten dat Sony dikke mik is met de NSA en dat het bedrijf een broertje dood heeft aan anonimiteit en privacy.

Ondanks dat De Graaf dus aperte onzin verkondigt in haar als-dan verhalen, wordt ze overal verwelkomd als stem der redelijkheid. Het is om horendol van te worden.

 

Het Syrische paspoort dat naast het lichaam van één van de terroristen in Parijs werd gevonden, is daar mogelijk neergelegd om Syrische vluchtelingen verdacht te maken en de Europese bevolking angst aan te jagen.  Dat zegt de Duitse Minister van Binnenlandse Zaken, Thomas de Maizière.  Het paspoort staat op naam van Ahmad Al Mohammad, 25, geboren in Idlib, Syrië.

De Duitse minister  noemt het opvallend dat de drager van het paspoort in zowel Griekenland, Kroatië als Servië geregistreerd werd. Duitse autoriteiten dringen voortdurend aan op registratie, maar dat gebeurt vrijwel nooit. Merkwaardig dat het juist in dít geval wél gebeurt is, zegt De Maizière.

Al meteen na de aanslag was duidelijk dat de vondst van het paspoort op zijn minst opmerkelijk was. Het veronderstelde dat de betrokken terrorist, vooraleer zichzelf op te blazen, het paspoort uit zijn zak haalde om het vervolgens keurig op enkele meters afstand neer te leggen.  Waarom hij zoiets zou doen is een volstrekt raadsel, tenzij hij daar verborgen beweegredenen voor had. Ook werd al snel duidelijk dat het Syrische paspoort een vervalsing was, waarschijnlijk vervaardigt in Turkije. Waarom een terrorist  zich keurig overal zou laten registreren, terwijl de overgrote meerderheid van de vluchtelingen dat niet doet en autoriteiten nauwelijks toezien op de naleving van de registratieplicht, is ook al onduidelijk.

Een voor de hand liggende verklaring lijkt te zijn dat ISIS welbewust het vuurtje tegen Syrische vluchtelingen probeert op te stoken. In de ogen van de jihadistische organisatie zijn vluchtelingen verraders. (Soennitische) moslims dienen zich achter het Kalifaat te scharen, een vlucht naar het gehate Westen staat voor ISIS gelijk aan collaboratie, no ifs or buts. ISIS heeft het afgelopen jaar diverse video’s gepubliceerd waarin Syrische vluchtelingen voor rotte vis worden uitgemaakt. 

In een betrekkelijk recente propagandavideo roept ISIS vluchtelingen op de “kruisvaardersnaties” in Europa te verlaten en zich onder de hoede van ISIS te stellen. Met op de achtergrond beelden van wiegende graanvelden en markten waar de stands afgeladen zijn met groente en fruit, roepen de  jihadisten Syrische vluchtelingen op hun dwalingen in te zien, op hun schreden terug te keren en zich te vestigen in het Kalifaat, waar ze alles kunnen krijgen wat hun hartje begeert:“We hebben hier telefoons, internet en  auto’s! Waar gaan jullie heen?”. Dat de overgrote meerderheid van de moslims de voorkeur geeft aan het decadente Westen, is een klap in het gezicht van de jihadisten, die er oprecht van overtuigd zijn dat de toekomst van de moslimgemeenschap verbonden is aan hun Kalifaat.

In dat opzicht vallen de doelstellingen van ISIS samen met die van Europees extreemrechts, beiden proberen “het grijze gebied” waar moslims en seculiere Europeanen samen kunnen leven, uit te wissen. Extreemrechts ziet Syrische vluchtelingen als een vijfde colonne die er op uit is de westerse beschaving/het blanke ras/Onze Cultuur te vernietigen, een beeld dat ISIS om de hierboven geschetste redenen maar wat graag wil bevestigen. ISIS en Europees extreemrechts bevestigen elkaar voortdurend, ze zijn als het ware elkaars “verdienmodel”. Des te meer racisme, uitsluiting en islamofobie, des te meer ISIS “zie je wel!” kan kraaien.  Extreemrechts speelt hetzelfde spel als ISIS, niet omdat ze – zoals naïeve liberalen denken – het gevaar niet ziet, maar omdat extreemrechts het wereldbeeld van ISIS deelt: een wereld waarin de westerse en de islamitische wereld niet langer met elkaar communiceren, maar in een permanente staat van oorlog verkeren.