Door wie:

De uitspraak wordt, in allerlei varianten, geregeld gedaan door publicisten en politici. Een voorbeeld hiervan is PVV-leider Geert Wilders, die een vergelijkbare uitspraak deed tijdens een speech in Duitsland.

Waar is de uitspraak op gebaseerd:

Sinds de aanslagen van 11 september 2001 door Al-Qaida en de daaropvolgende War on Terror is er wereldwijd  veel aandacht voor terrorisme dat uit naam van de islam wordt gepleegd. Na 2001 volgden er ook buiten de Verenigde Staten verschillende aanslagen door extremistische moslims. In Nederland werd die angst voor islamitisch terrorisme extra aangewakkerd door de moorden op twee publieke figuren die zich kritisch uitlieten over de islam: Pim Fortuyn, die vermoord werd door de extremistische milieu-activist Volkert van de Graef en Theo van Gogh die op brute wijze werd gedood door de extremistische moslim Mohammed Bouyeri. 

Na een paar rustige jaren is de angst voor terrorisme door moslimextremisten toegenomen doordat 150-300 Nederlandse moslimjongeren naar Syrië zijn vertrokken om deel te nemen aan de burgeroolog daar. Veel van hen hebben zich aangesloten bij IS/Daesh of aan Al-Qaida gelieerde bewegingen als Jabhat al-Nusra. De angst bestaat dat enkele van deze jongeren, wanneer ze zijn teruggekeerd, aanslagen in Nederland gaan plegen. Deze angst is groter geworden na aanslagen de afgelopen jaren in Brussel, Parijs en Kopenhagen.

Klopt het ook?

The Institute for Economics and Peace (IEP) publiceerde op 5 december 2014 The Global Terrorism Index. Deze index gaat alleen over teroristisch geweld en niet over politiek (staats)geweld en bevat cijfers over 2013. In dat jaar steeg het aantal doden door terroristische aanslagen tot 17.958 (was 11.133 in 2012). Sinds 2000 (3361 doden) is er sprake van een vervijfvoudiging. De forse toename de afgelopen jaren is volgens het IEP vooral te wijten aan de oorlog in Syrië sinds 2011.

Verreweg de meeste doden (80%) vielen in 5 landen: Irak, Afghanistan, Pakistan, Nigeria and Syrië. Vier door de islam geinspireerde organisaties ISIS, Boko Haram, de Taliban en Al-Qaida hebben samen 66% van alle slachtoffers van terrorisme op hun geweten. Slachtoffers zijn vooral andere moslims. Het IEP ziet een sleutelrol weggelegd voor gematigde soennieten om deze toename van religieus extremisme tegen te gaan.

In het Midden-Oosten, Noordelijk Afrika en Zuid-Azië is religie, meestal de islam, de belangrijkste inspiratiebron voor terroristische bewegingen. In andere regio's in de wereld gaat het volgens IEP vaker om terroristische organisaties met politieke, nationalistische of seperatistische motieven.

Zo bleek eerder uit cijfers van Europol dat in de periode 2000-2010 slechts 0,96% van de terroristische aanslagen in Europa islamitisch geinspireerd was. Daar staat tegenover dat die paar aanslagen (voornamelijk tussen 2003-2006) een groot aantal slachtoffers maakten: 40% van het totaal aantal mensen dat in Europa tussen 2000 en 2013 werd gedood door terrorisme, was slachtoffer van door de islam geinspireerde terroristen.

In de Verenigde Staten vallen (sinds 2001) niet de meeste doden door islamitisch geinspireerd terrorisme. Er zijn sinds 2001 bijvoorbeeld meer slachtoffers gevallen door extreemrechts terrorisme.

Conclusie

De uitspraak "Niet alle moslims zijn terroristen, maar de meeste terroristische aanslagen worden wel door moslims gepleegd" is onjuist wanneer het om bijvoorbeeld Europa of de Verenigde Staten gaat.

Wereldwijd worden de meeste aanslagen echter wel gepleegd door mensen die geinspireerd zijn door (hun interpretatie van) de islam. Wanneer er over het terrorisme wereldwijd of in de regio's Midden-Oosten, Noordelijk Afrika en Zuid-Azië wordt gesproken, beoordelen we de uitspraak als juist.

De uitspraak van Wilders "Niet alle moslims zijn terroristen, maar bijna alle terroristen zijn wel moslim", door de PVV-leider getwitterd na de aanslagen op Charlie Hebdo, beoordelen wij daarentegen als onjuist.

Door wie:

De uitspraak werd gedaan door RTL nieuws. Later namen andere media die kop over.

Waar is de uitspraak op gebaseerd:

Aanleiding voor het bericht op RTL Nieuws was het verschijnen van de Religieuze Kaart van Nederland, een publicatie van het CBS. Hieruit blijkt dat 11,3 procent van de Amsterdammers moslim is. Moslims vormen daarmee een net iets grotere groep dan katholieken (11,1%). Ook in Den Haag vormen moslims (14,1%) volgens de publicatie van het CBS een iets grotere groep dan katholieken (14%). Uit de cijfers van het CBS blijkt ook dat het merendeel van de inwoners van De Haag (50,8%) en Amsterdam (63,1%) niet is aangesloten bij een religieuze of levensbeschouwelijke groepering.

Klopt het ook?

Het CBS presenteert de cijfers van vier onderstromingen van het christendom (katholieken, hervormden, gereformeerden, volgelingen van de PKN) naast die van de hoofdstromingen islam, jodendom, hindoeïsme en boeddhisme. Op grond hiervan maakte RTL nieuws haar vergelijking, die scheef is omdat andere religies, net als het christendom, zijn onder te verdelen in verschillende stromingen.

RTL had beter op grond van het rapport van het CBS de cijfers van de vijf belangrijkste religieuze hoofdstromingen in ons land kunnen presenteren: christendom, islam, jodendom, hindoeïsme en boeddhisme. Dat levert dan, per provincie, dit plaatje op:

Volgens deze wijze van berekenen is in Amsterdam de groep niet-gelovigen het grootste (63,1%) op zeer ruime afstand gevolgd door christenen (16,7%), moslims (11,3%), ‘anders’ (6,1%), hindoes (1,2%), boeddhisten (0,9%) en joden (0,7%).

Ook in Den Haag vormen niet-gelovigen de meerderheid (50,8%) gevolgd door christenen (23%), moslims (14,1%), ‘anders’ (5,8%), hindoes (5,5%), boeddhisten (0,6%) en joden (0,1%).

Andere cijfers over Amsterdam: onderzoek O+S

Naar de religieuze verwantschap van Amsterdammers wordt ook onderzoek gedaan door het Amsterdamse onderzoeksbureau O+S. Dit bureau vraagt Amsterdammers al jaren of zij zich verwant voelen met een religie en zo ja met welke. In de laatste Staat van de Stad (VIII), blz.9  schrijft O+S:

Vier van de tien Amsterdammers (38%) voelen zich verwant met een godsdienst of
levensbeschouwelijke stroming. Dit aandeel ligt al jaren rond dit niveau. Het vaakst voelt men zich verwant met het christendom (17.%) of de islam (13/%). Het joodse geloof, boeddhisme en hindoeïsme worden ieder door 1% van de Amsterdammers genoemd.

75% Van de Turkse Amsterdammers en 85% van de Marokkaanse Amsterdammers voelt zich verwant met de islam.

Conclusie

RTL beweerde dat de islam de grootste religie in Amsterdam en Den Haag is. Deze door andere media overgenomen bewering is onzorgvuldig en daarom onjuist.

Door wie:

De uitspraak dat de term 'islamofobie' werd gelanceerd door de Iraanse leider ayatollah Khomeini om kritiek op de islam onmogelijk te maken is geregeld en in verschillende varianten gedaan. Zo verklaarde de Franse essayist Brückner in een interview met Trouw eerder dit jaar: "'islamofobie' werd gelanceerd door de Iraanse ayatollah Khomeini om kritiek op zijn religie gelijk te stellen aan racisme". 

Een variant op deze uitspraak is dat de term islamofobie een uitvinding is van de Organisatie Islamitische Conferentie (OIC).

Waar is de uitspraak op gebaseerd:

Voor zover te achterhalen hebben Caroline Fourest en Fiammetta Venner in hun boek Tirs Croisés voor het eerst beweerd dat 'Islamofobie' na de revolutie in Iran in 1979 is bedacht door ayatollah Khomeini die vrouwen islamofoob noemde wanneer ze weigerden een hoofddoek te dragen, maar ook Salman Rushdie islamofobie verweet omdat hij de islam bekritiseerde.

Klopt het ook?

Voorzover nu bekend werd de term islamofobie werd voor het eerst gebruikt in het Frans - als 'islamophobie' - in 1910. Alain Quellien gebruikte de term in het boek La politique musulmane dans l’Afrique Occidentale. Volgens Brian Whitaker werd het daarna gebruikt in academische recensies van het boek, en in 1918 in een biografie van de Profeet Mohammed door de Franse schilder Étienne Dinet, een bekeerling.

Volgens Trouw verscheen de term voor het eerst in 'Oxford English Dictionary' in 1923.

De christelijke Palestijns-Amerikaanse literatuurwetenschapper Edward Said gebruikte islamofobie in het artikel 'Orientalism Reconsidered', Cultural Critique (1985). Hierin stelt Said dat 'vijandigheid tegen Islam' in het 'moderne Christelijke Westen' historisch hand in hand gaan en gevoed worden uit dezelfde bron als antisemitisme. Een studie van het westerse beeld van 'de Oriënt' kan volgens Said inzicht geven in het functioneren van antisemitisme.

Sinds de jaren ’80 wordt de term in Engeland geregeld gebruikt. Na de Rushdie-affaire en de eerste Golfoorlog won de term islamofobie ook buiten Engeland verder aan populariteit, zeker toen de term in 1997 gepopulariseerd werd door een rapport van de Runnymede Trust, een Britse antiracistische denktank.

Conclusie

Islamofobie is een omstreden term (zie hiervoor ook Islamofobie, moslimdiscriminatie, moslimhaat) en er zijn zeker voorbeelden te vinden van islamitische leiders, de OIC, of gewone moslims die de term misbruiken om kritiek op de islam onmogelijk te maken. 

De bewering dat de term is uitgevonden door Khomeini of de OIC is echter onjuist.

Door wie:

De uitspraak werd gedaan door Gerard Joling op zijn blog.

Helemaal juist is deze weergave van wat hij schreef trouwens niet. Joling schreef namelijk:

Mijn moeder moet straks op de fiets om een kerk te vinden en de Islam kan in iedere stad lopend naar de Moskee!

Op sociale media en andere plekken werd er vervolgens van gemaakt dat Joling vreest dat er straks meer moskeeën dan kerken in Nederland zijn. Zo kopte de Mediacourant:

Dezelfde Mediacourant kopte na een eerdere column van Joling ook al: Gerard Joling vreest voor tsunami aan moskeeën

Gerard Joling is niet de enige die vreest dat er straks meer moskeeën dan kerken in Nederland zijn. Het is een angst die je veel vaker op het internet tegenkomt. Dat bleek ook uit de reacties op een artikel dat De Telegraaf aan het blogje van Joling wijdde. Vervolgens maakte De Telegraaf ook weer een berichtje over de reacties.

Waar is de uitspraak op gebaseerd?

Dat wordt uit het blog van Joling niet geheel duidelijk.

Wat wel duidelijk wordt is dat de zanger en entertainer, die zich ergert aan het “vreselijke wollige taalgebruik”,  zich zorgen maakt over de islam, ouderenzorg en de opvang van vluchtelingen.

Klopt het ook?

Het is onduidelijk hoeveel kerkgebouwen en moskeen er in Nederland exact zijn .

Kerkgebouwen

De Vrije Universiteit heeft de particuliere inventarisatie van kerkgebouwen in Nederland van de heer J Sonneveld digitaal toegankelijk gemaakt: Inventarisatie Kerkelijke Gebouwen in Nederland. Volgens zijn onderzoek zijn er vanaf het jaar 1200 tot nu toe in Nederland in totaal 19.000 kerkgebouwen gebouwd, waarvan er nog zo'n 7000 over zijn.

Volgens Kerkbalans (via toekomstkerkgebouwen) zijn er nog ongeveer 4000 kerkgebouwen in gebruik. Daarvan zijn er ongeveer 2300 protestants en naar schatting 1700 rooms-katholiek.

Moskeeën

Het is ook niet bekend hoeveel moskeeën er exact in Nederland zijn. Al een aantal jaren wordt geschat dat het aantal tussen de 450 en 500 ligt.

Deze schatting wordt inmiddels al jaren gemaakt, van een wezenlijke toename lijkt amper sprake. Wel neemt het aantal zichtbare moskeeën toe. Er worden kleine gebedshuizen, vaak in oude scholen of bedrijfspanden,  ingeruild voor grotere gebouwen  op open, in het oog springende plaatsen, die in architectonisch opzicht vaak gelijkenis vertonen met de moskeeën in de herkomstlanden. Soms gaat het bij nieuwbouw om een fusie van een aantal kleine gebedshuizen. 

Aantal christenen en moslims

Recente cijfers van het CBS over het aantal christenen en moslims in Nederland betreffen alleen het aantal volwassenen dat religieus is.  Volgens deze cijfers zijn ongeveer 13,4 miljoen Nederlanders 18 jaar of ouder. Hiervan rekenen  6,8 miljoen Nederlanders zich tot een religieuze groepering: 5,4 miljoen volwassen Nederlanders beschouwen zichzelf als christelijk, 660.00 volwassen Nederlanders noemen zichzelf moslim. 

Volgens het PEW-forum zouden in totaal 8,5 miljoen Nederlanders zich als christen beschouwen, tegenover 1 miljoen moslims.

Schagen

Terug naar Gerard Joling.

In Schagen, waar de moeder van Gerard Joling naar verluidt woont, is ruim 36% christelijk en is 1% van de bevolking moslim.

Volgens het AD zijn er in Schagen 17 kerkgenootschappen (wat overigens niet hetzelfde hoeft te zijn als 17 kerkgebouwen) en is er geen moskee. Om een moskee te bezoeken moeten de moslims in Schagen naar Zuid-Scharwoude, dat is 14 kilometer, al snel een wandeling van 3 uur – en dan moet je ook nog terug.

‘Kerk- en moskeedichtheid’

Het aantal gelovigen per kerk en moskee ligt in Nederland dicht bij elkaar. Op grond van de schattingen hierboven zou je kunnen concluderen dat iedere kerk  2125 gelovigen moet bedienen en iedere moskee 2000 gelovigen.

Het werkelijke aantal gelovigen dat kerken en moskeeën geregeld bezoekt ligt overigens veel lager. Volgens onderzoek van het CBS  zijn protestanten, voornamelijk gereformeerden en PKN'ers, de trouwste kerkgangers: twee derde gaat minstens een keer per maand ter kerke. Van de moslims bezoekt 39 procent regelmatig de moskee. Ongeveer de helft van de Nederlandse moslims bezoekt zelden of nooit een moskee.  

Conclusie

Er zijn naar schatting 7000 kerkgebouwen in Nederland, waarvan er nog 4000 in gebruik zijn. Het aantal moskeeën bedraagt al jaren tussen de 450 en 500. 

Het aantal gelovigen per kerk en moskee is vergelijkbaar.

Voorlopig is de verhouding moslims en christenen in Nederland ruim 1:8. Datzelfde geldt voor de verhouding tussen moskeeën en kerkgebouwen.

De bewering van Gerard Joling is onjuist.

Jeb Bush: Donald Trump is een Democratische dubbelagent!

Het fenomeen stemvee

Toen ik gisteren iemand iets hoorde zeggen over ‘het fenomeen Donald Trump,’ dacht ik: ‘Nee, Trump is niet het fenomeen, hij is een pusbuil die ontstaan is door een ander fenomeen; angstig stemvee.  Stemvee dat bang is geworden voor terreur en ander leed, afkomstig uit landen waar men een ander dan christelijk geloof heeft en eng Arabisch, of iets wat daar op lijkt, spreekt en schrijft. Angst die wordt aangewakkerd door de media en politici, want waar angst is, daar valt wat te halen.’

Angst doet rare dingen met mensen, kijk maar naar de stinkend rijke Amerikaanse tv-dominees die bakken met geld verdienen door hel en verdoemenis te preken aan angstige christenen tot de laatste cent uit hun beurs is geklopt.

Het is het soort angst waar Geert Wilders gebruik van maakt. ‘Angst en verdoemenis. Islam is de hel, en onder mijn leiding ben je veilig.’ Zijn retoriek doet de minder bekwame geesten gewillig in de val van islamofobie trappen. En de media doen mee. De politiek doet mee.

En u mag, als alles goed gaat, eens in de vier jaar stemmen, met knikkende knieën, want de islam islamiseert en loert mee, Daesh kan niet wachten om uw hoofd eraf te hakken en u wilt geen sharia in uw buurt. Een zwarte vlag met Arabische letters is voldoende voor een paniekaanval.

Daarom gaat u stemmen op een partij die u het gevoel heeft gegeven dat u gevaar loopt. Een gevaar dat niet reëel is, maar erin gepompt is, iedere dag weer. Stemmen op een partij die u een veilig gevoel geeft. Door u een onveilig gevoel te geven.

En als u als redelijk persoon niet op die partij stemt, ze weten tot op een steenworp afstand waar u woont en ze weten hoe oud uw dochters zijn.

COLUMN - Het anti-immigratie populisme groeit, daarvan getuigt de verkiezingsoverwinning van het Front National en de nieuwe records van de PVV in de opiniepeilingen. In de Verenigde Staten leidt Donald Trump in opiniepeilingen van de Republikeinse voorverkiezingen, ondanks (of dankzij) vergaande voorstellen tegen moslimimmigratie. Maar wie zijn de stemmers die zich zoveel zorgen maken over vluchtelingen?

Een discussie-paper dat vorige week door een vooraanstaand Duits onderzoeksinstituut werd gepubliceerd, vindt een sterke relatie tussen zorgen om immigratie en “bitterheid” in het leven. Het paper baseert zich op data van het Duitse socio-economic panel, waarin onder andere de vraag wordt gesteld “Compared to other people, I have not achieved what I deserved”. De mate van instemming met die stelling interpreteren de onderzoekers als “bitterheid”, een complexe emotie die bestaat uit een mix van boosheid en wanhoop, gevoed door het gevoel slecht behandeld te zijn door anderen of door het lot.

De auteurs laten zien dat de mate van bitterheid sterk samenhangt met “Worries about immigration”. Onder de zeer bitteren geeft 43% aan grote zorgen te hebben over immigratie, terwijl dat onder de minst bitteren 16% is. Die relatie bestaat voor zowel mannen als vrouwen van alle bevolkingsgroepen en opleidingsniveaus, in stabiele en onstabiele arbeidsrelaties en in zowel West als Oost-Duitsland. Daarnaast laten de auteurs zien dat personen die bitterder worden met de tijd, ook meer zorgen over immigratie uiten, een effect dat niet wordt gedreven door onderliggende veranderingen in inkomen.

Het feit dat het opleidingsniveau geen rol speelt doet de auteurs speculeren dat het hier niet gaat om zorgen dat immigranten competitie vormen op de arbeidsmarkt, maar eerder om “hatelijke” preferenties, waarbij mensen anderen niet het succes gunnen dat ze zelf ook niet hebben gekend.

Andere eigenschappen die met bitterheid samenhangen, zoals “life satisfaction” of het gevoel dat je de controle over je leven hebt, correleren slechts zwak met de grootte van de immigratiezorgen. Omgekeerd zijn bittere mensen ook bezorgder over bijvoorbeeld misdaad, maar de bitterheid-immigratie relatie bestaat ook voor mensen die misdaad niet als een probleem zien.

Deze resultaten geven aan dat de aantrekkingskracht van de huidige anti-populistische partijen ten minste deels geworteld is in individuele frustratie. In zoverre die frustratie economisch van aard is, blijkt dus dat de opeenvolging van een economische crisis en een vluchtelingencrisis een zeer slechte combinatie is.

De auteurs suggereren dat een “bitterheidspreventiebeleid” uitkomst kan brengen, een ogenschijnlijk onuitvoerbaar idee. In het algemeen lijkt bitterheid lijkt mij een slechte basis voor beleid, en zijn deze onderzoeksresultaten vooral een extra reden voor verzet tegen de denkbeelden van Le Pen, Trump en Wilders.

Economische drogredeneringen hebben grote invloed op de zorg, het welzijnswerk, kortom: op het sociale domein in de brede zin van het woord. Mirjam de Rijk prikt een aantal van die mythes door. Onlangs verscheen van haar het boek ’51 Mythes over wat goed zou zijn voor de economie’.

Een paar mythes in het bijzonder spelen het sociale domein veel parten.

‘Een grote publieke sector is slecht voor de economie’

Dat is een veelgehoorde mythe. Maar er bestaat niet zoiets als een economisch maximale of ideale maat voor de publieke sector. In landen met een grote publieke sector, een grotere overheid dan de Nederlandse, gaat het prima met de economie. Zoals het ook een mythe is dat het geld wordt verdiend in de markt en wordt uitgegeven in de publieke sector. Of je nou kinderleidster bent bij een gemeentecrèche of bij een particuliere crèche, in beide gevallen betaal je belasting en in beide gevallen koop je vervolgens brood bij de bakker, die van dat geld naar de kapper gaat en belasting betaalt.

‘We moeten nu eenmaal bezuinigen’

Het is een zin die vrijwel iedereen die in het sociale domein werkzaam is, minstens een paar keer per dag gebruikt. En niet louter als verontschuldiging, maar vaak met volle overtuiging. Met dat ‘we moeten nu eenmaal’ wordt niet slechts bedoeld dat het gemeentebestuur of ‘Den Haag’ de hand op de knip houdt, het is meestal de verinnerlijkte mening van de spreker zelve. Immers, door de vergrijzing, de oplopende zorgkosten, de overheid die nu eenmaal de neiging heeft groter en groter te worden, de crisis…. dreigt de publieke sector ‘onbetaalbaar’ te worden. De argumenten wisselen, maar de oplossing is steeds dezelfde. Dat is op zichzelf vaak al reden om op je qui-vive te zijn.

De Duitser Wolfgang Streeck, voormalig directeur van het Max Planckinstituut in Keulen, draait de oorzaak van de huidige bezuinigingsdrift die er in veel West-Europese landen is, radicaal om. De overheid geeft niet te veel uit, de overheid heeft te weinig ínkomsten, doordat ze de belastingtarieven stelselmatig verlaagde. Ook in Nederland zijn de afgelopen twintig jaar de belastingen fors verlaagd. Niet de belastingen voor het grootste deel van de werkenden, maar de belastingen voor bedrijven, vermogenden en veelverdieners. Was de collectieve lastendruk (de optelsom van belastingen en premies) nu even hoog als in 1993, dan had de overheid nu 47 miljard meer te besteden.

47 miljard! Hoeveel thuiszorgers, docenten, stratenmakers, zouden daarvoor wel niet aan het werk kunnen… Wat zouden daar een hoeveelheid goeie kleinschalige voorzieningen voor ouderen, gehandicapten, ontheemden, mee gecreëerd kunnen worden… treurige wijken mee opgeknapt kunnen worden.

Ik herinner me begin jaren negentig niet als een tijd waarin we met z’n allen krom lagen om de belastingen te kunnen betalen. Of een tijd dat alle bedrijven Nederland verlieten omdat de belastingdruk hier te hoog was. De collectieve lastendruk, de totale belastingen en premies in verhouding tot het BBP, was toen zo’n 45 procent. Nu is dat 38 procent, en daarmee zit Nederland iets onder het Europese gemiddelde.

‘Mensen hebben liever geld-in-hun-portemonnee dan goede publieke voorzieningen’

Deze mythe wordt meestal niet letterlijk uitgesproken, maar ligt wel ten grondslag aan het voorstel van het kabinet om de belastingen opnieuw met vijf miljard te verminderen, zij het dit keer vooral voor werkenden.
Het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) deed tot 2002 systematisch onderzoek naar de steun voor de publieke sector en de financiering daarvan.

Dat draagvlak bleek steeds groot: 62 procent van de Nederlandse bevolking vond in 2002 dat de overheid méér geld moest uitgeven aan publieke voorzieningen. Het SCP stelt de vraag helaas niet meer, maar uit onderzoek van bijvoorbeeld de Erasmusuniversiteit in 2011 blijkt opnieuw dat mensen niet willen dat er getornd wordt aan de zorg. En bij het Nationaal Kiezersonderzoek van 2012 antwoordde bijna driekwart van de Nederlanders ‘oneens’ op de stelling dat de belastingen verlaagd moeten worden. Maar op een of andere manier denkt een meerderheid in Den Haag daar heel anders over.

Fascinerend in dit verband is hoe negatief de overheid haar eigen uitgaven framet. De site van de Rijksoverheid vermeldt onder het kopje ‘overheidsfinanciën 2015 in beeld’ slechts het begrotingstekort, de rentelasten en de staatsschuld. Niks over al het moois wat er met het geld gedaan wordt, niks over onderwijs, zorg, AOW, niks. Het lijkt bijna alsof men zich schaamt voor het eigen bestaan

De belastingverlaging wordt onder meer gemotiveerd met de banen die het op zou leveren: 35.000 banen. Mind you, over tien jaar. Zo’n lastenverlichtingsbaan kost dus 143.000 euro per baan per jaar. Dat is heel wat meer dan een docent of een ouderenverzorger kost. Bovendien is het zoiets als met veel bombarie de brand blussen die je eerst zelf gesticht hebt. Immers, om vijf miljard over te kunnen houden, heeft het kabinet eerst bezuinigd. Door die bezuinigingen zijn er alleen al in de zorg 65.000 banen verdwenen, de afgelopen twee jaar.

‘Door de stijging van de zorgkosten, blijft er steeds minder over voor onderwijs’

Deze mythe doet alsof er een vaststaand maximaal bedrag is voor de publieke sector, waardoor stijgende kosten in de ene sector ten koste gaan van de andere. En aangezien niemand het onderwijs kwaad wil doen, is deze mythe zeer effectief in het opwekken van schuldgevoelens bij iedereen in de zorg. Maar zoals gezegd: je kunt ideologisch motieven hebben over de maat van de publieke sector, doch economisch is er geen enkele reden om de collecte uitgaven gelijk te houden of te laten dalen. Sterker nog, door de productiviteitsstijging in de industrie en de administratieve diensten (waardoor deze goedkoper worden) ligt het voor de hand dat we naar verhouding een steeds groter deel van ons inkomen gaan besteden aan alles waar logischerwijs veel menselijke arbeid in zit: zorg in de breedste zin van het woord, welzijn, onderwijs.

Burgemeester ziek: besluit extra noodopvang uitgesteld